Πολύ άρλεκιν

Τρικλοποδιές, πολλές μωρέ.

Και εκεί που γδέρνεις τις παλάμες σου για να σηκωθείς, ξανά τρως τούμπα.  Μάλλον έτσι γίνεται σε γενικές γραμμές. Μάλλον έτσι θα γίνεται από εδώ και πέρα. Μη σου πω ότι έτσι γινόταν ανέκαθεν αλλά εθελοτυφλούσα. Μοναδική μου απαίτηση είναι να προλαβαίνω να σηκώσω για δευτερόλεπτα το κεφάλι μου. «To keep my chin up» που έλεγε το πιο αγαπημένο μου πρόσωπο. Είναι απίστευτη η αντοχή στη σαβούρα αν προλάβεις να δεις μια γάτα να μεταφέρει τα παιχνιδιάρικα μικρά της, μια κάπαρη να ξετρυπώνει στις πέτρες. Πόσο μάλλον αν προφτάσεις την ανθρώπινη ομορφιά, ζεστά βλέμματα και χάδι στα μαλλιά. Σα να έχει περιοριστεί η τελευταία μου εμπειρία. Από αλλού τα περίμενα και αλλού τα βρήκα. Εξισορρόπησε η απογοήτευση και η προσγείωση με την ευχάριστη έκπληξη.  Και κλισεδιές του τύπου «στα δύσκολα φαίνεται ο άλλος» έχουν γίνει μότο ζωής τους τελευταίους μήνες.  Και όσο πιο μακριά φεύγουν κάποιοι τόσο πιο κοντά και αβίαστα έρχονται άλλοι. Τι γκρινιάζω οπότε?

ΥΓ. Καλό ταξίδι.

Οι αγροίκοι να μην το διαβάσουν

Επέτειος τριών  χρόνων.

Ανατριχίλα: ήρθες στον ύπνο μου. Αγκαλιαστήκαμε και συνετέλεσες στο να ξυπνήσω και να νιώσω ακόμα πιο σίγουρη για το περίεργα θαυμάσιο που μου συμβαίνει τον τελευταίο καιρό. Ακόμα κι έτσι, βοηθάς, βρε παιδάκι μου!

Δε θα ξεκινήσω το πένθιμο εμβατήριο που είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις. Εμείς τα κοροϊδεύαμε αυτά, έτσι δεν είναι ?

Αποφάσισα να φτιάξω ένα μικρό ασκέρι με το soundtrack σου απόψε, και λέμε μικρό καθότι ήσουν απεριόριστη μουσική για μένα που δε χωρά σε τρία άσματα.

Μάρκος και Άννα, από τα κατσιμηχάδερφα που τα θεωρούσα φλωράκια μετά την τετριμμένη τους επιτυχία «μια βραδιά με cookie», μέχρι που ξεκίνησες να μου το τραγουδάς τα βράδια τότε.  Το ανακάλυψα σήμερα και σε δική σου ερμηνεία στον σωλήνασου.κομ. Το απολαυστικό είναι ότι σίγουρα ήξερες πως η κιθάρα ήταν ξεκούρδιστη, καθώς και εσύ τόπους τόπους, αλλά δεν έδωσες πολύ δεκάρα. Πάντα με την καρδιά σου τραγουδούσες και τους κέρδιζες μωρέ…  

Συνεχίζω με το Darling, που ήταν το τραγούδι μας. Δεν μου έχει συμβεί να το ακούσω χωρίς να βουρκώσω. Είναι στον αυτόματο ο δάκρυος. Ως τώρα. Πρώτη φορά άκουσα τους στίχους. Άμεσα συνδέθηκε με άλλα μαγικά πράματα συν βέβαια την αγάπη που σου έχω. Δε θα μου έκανες ζήλειες, το ξέρω, έχουν περάσει και 500 χρόνια από τότενες που το παραγγέλναμε όπου σταθούμε κι όπου βρεθούμε. Μη σου πω ότι νοιώθω παράξενα ευτυχισμένη που το ακούω και έχει μια φρεσκάδα γεμάτη αγκαλιές με γέλια. Εσύ μου το 'μαθες!

Τελευταίο για φέτος, (στην επόμενη επέτειο πάλι), που έπαιζες και τραγουδούσες καταπληκτικά. Εννοείται πως ούτε καν το 'ξερα μέχρι να μου το τραγουδήσεις. Δεν ξεχνώ ότι τους είχες ζωγραφίσει τους σκορπιούς όντας μικρούλης, ως μέγας θαυμαστής!

Εδώ έσπασα λίγο. Έχω να το ακούσω και καιρό.

Σε αγαπώ πάντα, ταξιδεύεις μέσα στην καρδιά μου (μέχρι να με πάρει κι εμένα ο χάρος βέβαια).

R.I.P ή κάν' τα όλα ρημαδιό όπου είσαι

"Εκείνη", ως ελάλησεν ο Δεληβοριάς

Υπάρχουν σχέσεις και σχέσεις. Θέλω να μιλήσω για μία, για την οποία αν ήμουν άρρεν θα ήταν τιμή μου να μου χρεώσουν το Οιδιπόδειο. Σε αυτές τις περιπτώσεις πάντοτε αναρωτιέσαι αν ο άλλος ξέρει, έχει καταλάβει, του έχεις πει πόσο τον αγαπάς. Λάθος. Αν του έχεις πει πως τον όρο unconditional love, μέχρι να τον βρεις και στο έτερον σου ήμισυ, τον έχεις συρραμμένο στο μυαλό σου με εκείνον, με εκείνη. Ας μην κρυβόμαστε, μιλάμε αποκλειστικά για Εκείνη. Άραγε τα σκέφτεται αυτά για να βρει τη δύναμη να έρθει πάλι κοντά σου; Δεν υφίσταται απορία όμως. Ξέρω ότι αυτά σκέφτεται για να σηκωθεί στα πόδια της. Αυτό είναι και το πιο επώδυνο, γιατί για μια ακόμη φορά μπορεί να σκέφτεται ανιδιοτελώς, με φανό αυτή τη δοτικότητα που ποτέ δε μετρίασε, που θυμίζει όσα βλέπουμε στις ταινίες τα κυριακάτικα μεσημέρια. Εδώ κολλάει μια από τις πιο όμορφες ατάκες που έχω ακούσει για Εκείνη και προέρχεται από τη συριαναδερφή μου,Ε. που βλέποντας και κλαίγοντας-ή το αντίστροφο γιατί υπήρχε πολύ σινέστοιμα στην ατμόσφαιρα, το chocolat σαν καλές μόνες που είμαστε, είπε ότι η εν λόγω πρωταγωνίστρια, η γεμάτη χαμόγελα και φροντίδα, της θυμίζει Εκείνην.  

Ας επιμείνω στα φροϋδικά μου σύνδρομα, όμως. Θεωρώ ότι γνωρίζοντας μας κάποιος και τις δυο, θα μπορούσε ευθαρσώς να με χαρακτηρίσει ως μιμητική διπολική τρελλάρα, γιατί έχει τόσα στοιχεία που ασπάστηκα και αφομοίωσα από νωρίς και συνεχίζω να υιοθετώ «χωρίς φόβο και πάθος». Τόσο κακό είναι δηλαδή που λαχταρώ το άσβηστο χαμόγελο της την ώρα που έκανε αποκλειστικά μόνη της την τούρτα για τα γενέθλια μας; Η αγάπη προσωποποιημένη μέσα σε σαντιγί και χρώματα. Ή που ακόμα και τώρα που κοντεύω να μετρήσω 27 χρόνια - είμαι κοινώς ολόκληρη δαμάλα, τα χέρια της ανοίγουν διάπλατα κάθε φορά που μπαίνω στο σπίτι για να απολαύσω η θρασυτάτη την αγκαλιά της και αδημονώ σα να είμαι 7 χρονών σπόρος; Μιλάω και στα λουλούδια από πολύ μικρή, γιατί τη θυμάμαι που όταν έβγαινε στο μπαλκόνι να κόψει βασιλικό έπαιρνε η φωνή της αυτή τη μαγική χροιά του νανουρίσματος..

Η ολλανδαδερφή μου, Μ. , επίσης, με το μοναδικό της τρόπο, μου θύμισε ότι με τα ίδια παιδικά μάτια που κοιτάω εγώ Εκείνη, μπορούν να τη βλέπουν κι άλλοι! Υπάρχει τιμή μεγαλύτερη από αυτήν;

Επειδή κάποια στιγμή έχω στο νου μου να φέρω κάποια πλάσματα στον κόσμο (καμιά ντουζινούλα βρε αδερφέ), μακάρι να σκέφτονται και εκείνα για τη μητέρα τους έστω και το 1 δέκατο από όσα σκέφτομαι για Εκείνη. Αυτό το κεφαλαίο ΕΨΙΛΟΝ είναι λες και μιλάω για την Μαρία λεν την Παναγιά, Μαρία λεν κ εσένα. Εχέστην όμως. Είναι το προσωπικό μου τεφτέρι και θα γράφω ότι θέλω και όσο θέλω.

Σταματώ τώρα (κυκλοθυμική)  γιατί αμυντικά βγαίνει η σαρκαστική τάση παράλληλα με το (κύμα) (παρενθέσεων) και προτιμώ να ακούσω τις μουσικές που με έμαθε να αγαπώ για να έχω παρέα. Εξάλλου, το λέει και η ίδια όταν την αφήνουμε μόνη «μη στενοχωριέστε καλέ, εγώ έχω την πιο καλή παρέα, τα βιβλία μου και τη μουσική μου!». Το δικό μου βιβλίο για σήμερα θα είναι όλες οι ομορφιές της.

ΥΓ.  Ένα μήνυμα στο κινητό αρκεί πολλές φορές για να ξυπνήσουμε ύστερα από πολυετή λήθαργο και να κοιμηθούμε ήσυχοι το βράδυ. Άρωμα νυχτολούλουδου και γιασεμιού..και ένα κομμάτι μαύρη σοκολάτα με τσίλι.

Δερζ νο περφέξιο

Πάει καιρός μπόλικος, Γιάνγκο..

Έπρεπε όμως να κλείσει ο κύκλος της πλέμπας και αδράνειας, να χωνέψει καλά η κουρούμπα πόσοχρόνοέχασαπαναγιάΜουμεγαλόχαρη – εδώ σταυροκοπιόμαστε λυσσασμένα – με τις ανεπανάληπτες επιλογές μου, να πω κι άλλες τέτοιες κλισέ αttackάρες και να εμφανιστούν καταστάσεις triggerpoint ώστε επιτυχώς να ξανανοίξουν τα αυτιά και τα μάτια, να ξαναφυτρώσουν τα χέρια και η προβοσκίδα και η ουρά και το τρίτο ρουθούνι και να βγω στους 5 δρόμους να τρομάξω τους ανυποψίαστους γειτόνους (γιατί ναι, αυτός ήταν ο στόχος).

Δεν ξέρω τι ευφυήματα, τι λογοτεχνικά θαύματα, τι μπούρδα τέλος πάντων,  θα κατεβάσει η βάση δεδομένων μου από δω και μπρος, αλλά μια γεύση της πνευματικής μου δυσκινησίας δίδεται από τα ξεχειλωμένα σχεδόν χαμόγελα που μου προκαλεί το παρακάτω άσμα

http://www.youtube.com/watch?v=J2ZYieVpCMA

Απ' τα σαλόνια, στ' αμόνια

  Όταν λοιπόν περνάς τα βάσανα του Ιησού Χριστούλη και να βρίσεις δικαιολογείσαι, και να αρπάξεις απ' το λαιμό δικαιολογείσαι, τον κάθε ταλαίπωρο που θα εναντιωθεί στην παράνοιά σου, και να αποσυνθέσεις την οδοντοστοιχία δικαιολογείσαι, του κάθε όχι ταλαίπωρου που εξειδικεύεται στο να σου δηλώνει πόσο απελπισμένη ήταν η μάνα που τον έφερε στον κόσμο τούτο.
  Υπό το πρίσμα αυτό, το αλλήθωρα διαλλακτικό, μοίρασε μπουκετίδι ένας ασθενής καρκινοπαθής σήμερα σε γνωστό  ιν στέκι-κλινική καρκινοπαθούντων και καρκινοπαθουσών. Η αιτία, πόσο μάλλον η αφορμή, δεν μας ενδιαφέρουν, γιατί όλοι οι υπόλοιποι ομοιοπαθείς το διασκέδασαν με την ψυχή τους και πετούσαν ανέμελοι στο τέλος του ματς στον αέρα τα φιλμάκια των ακτινογραφιών τους ανταλλάσσοντας κοτσομπολιά για τους καλύτερους μαγνητογράφους που κυκλοφορούν στους καταλόγους "Οι Καλύτεροι Μαγνητογράφοι Που Κυκλοφορούν". Ακούγεται μακάβριο. Αλλιώς να το βλέπεις όμως. Ε....τι? Ακόμα πιο μακάβριο.
  Παρόλα αυτά, ομολογώ πως όταν ζεις εκ των έσω μια κατάσταση τέτοια, αντιλαμβάνεσαι ότι η λογική, μας έχει αφήσει χρόνους και λειτουργούν τα ένστικτα της επιβίωσης και του ασυγκράτητου όχλου:
Διπλωματούχος Επιστήμονας, σε λευκό συνολάκι
+
ασθενής με φλέβες όξω από την αγανάκτηση, συνολάκι αδιάφορο αυτή τη στιγμή
 =
σβέρκωμα, βρωμόξυλο, μπερτάκι

-------->>> ξέφρενη χαρά ομήγυρης, τηνιακός μπάλος, τσικουδιές και τα συναφή.

Θέλεις μήπως να σκάψεις με τα νύχια μια λακκούβα και να αλαφροπηδήσεις μέσα από την αμηχανία μπροστά στο ξεφάντωμα το χαρίεν? Μήπως σκέφτεσαι πως είναι με την ψυχή στο στόμα να προκάμουν την καθημερινή τους δόση ακτινοβολίας και βρίζονται απελπισμένοι με τους γιατρουδάκους που το παίζουν Παπανικολαουγιώργηδες? Σκέφτεσαι ότι πρέπει να πουλήσουν στη μαύρη τα παιδιά τους για να αντεπεξέλθουν στο κόστος των θεραπειών? Σκέφτεσαι ότι πολλοί απ' αυτούς αμφίβολο αν θα ξαναδούν Καθαρά Δευτέρα και καλοκαίρι? Αν ναι, ΚΑΛΩΣ! Λειτουργεί ενθαρρυντικά να τρώνε στη μάπα την θλιμμένη αφεντομουτσουνάρα σου και να καταπίνουν γερές δόσεις μίρλας σε κάθε λυπητερό βλέμμα άπλυτου άστεγου που ρίχνεις.
   Πες μου κάτι, καθώς θρηνείς για χάρη τους, και -φυσικά- μπροστά τους:
Ποιος σου εγγυάται, αγαπητέ φίλε, ότι εσένα δε θα σε πολτοποιήσει μόλις εξέλθεις της οικίας σου, ένα αμόνι που θα πέσει από τον πέμπτο όροφο στην γκλάβα σου?
Επομένως, α πάενε απ' εδώ (βαριά κουβέντα, βαριά προφορά, βαριά κι η πούδρα του τσολιά), ρούφα τις μύξες σου και απόλαυσε το σουρεαλισμό χωρίς φόβο και πάθος.

Super Mario Galaxy!

Καμία διάθεση για πλάκες σήμερα. Όσο περνάει ο καιρός, γίνεται όλο και πιο δύσκολο, θαρρείς και έχει πίστες σαν το σούπερ Μάριο, τον κοντό μουστακαλή σατράπη υδραυλικό.(δάκρυα στη σκέψη του super Mario galaxy. Σαν όνειρο...) Τρέμω για τη στιγμή που θα πρέπει να αντιμετωπίσω τον κακό. Συνήθως θέλει 3 κατραπακιές για να τον νικήσω. Τώρα μπορεί να μη θέλω να τον νικήσω όμως. Χα!Μου την έφερα, η διχασμένη προσωπικότητα. Επόμενη πίστα προς το παρόν, να καταφέρω επιτέλους να σχεδιάσω τη μηχανή του χρόνου, να γίνουν όλα όπως πριν, να σταματήσει το αυτιστικό μου χέρι να πατάει ριπιτ σε χαρμόσυνα κομμάτια όπως το ρημαδιό, να μην μπλεχτώ σε αυτά που μπλέχτηκα, να ηρεμήσω την κούτρα μου όπως τότε. Ε.....με κάποιους πρόχειρους υπολογισμούς, μάλλον τον πούλο θα πάρω σ' αυτήν την πίστα.
Το ότι βουρκώνει το μάτι με τον ανατολίτη νταβά ξερειςτιλενεγιατουςκοντους σούπερ Μάριο, δεν πρέπει να με ανησυχεί πολύ. Χα!Πάλι μου την έσκασα, γιατί είναι η αρχή της ψύχωσης και πρέπει να με δει επαγγελματίας.
Δεν είναι το videogame και το ξέρεις. Είναι όλα τα άλλα. Αυτά που ψάχνω να βρω σε λέξεις πια.

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες
σε περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες.


Μαρία Πολυδούρη 

Βρε πότε εδώ και πότε αλλού, η τράμπα μας η κουρελού.

Θα τους βαφτίσω Κούλη και Λίνο. Τα κορίτσια τα βαφτίζω Τάνια και Κλάνια. Σαν τα κρύα τα νερά. Δυστυχώς όχι τόσο μπούζι ώστε να κοκκαλώσουν με εξμεν υπερδύναμη τους ΚουΛίνο. Να σου τα βρε, τα παιδιά τα αρρενωπά, μπάστακες σε μια όμορφη κοριτσίστικη νύχτα. Το "τσιμπούρι" αποκτά άλλη διάσταση ως έννοια, πιο ξανθομπαμπούρικη. Μια αγγελική φυσιογνωμία μπορεί να καταλήξει ο ορισμός της αφαίμαξης πίσω από το αυτί του απροστάτευτου από μαλακίες θύματος. Πόσο έξω μπορεί να πέσει κάποιος για κάποιον; Ας το επάνω μου: καμιά εκατοστή στρέμματα το έχω υπολογίσει.

Η ώρα κυλά, πανέμορφα πραγματικά. Μουσική παντού, σε κινήσεις, στα σώματα, στα πιώματα (όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι ρε παιδιά..) και έρχεται η στιγμή. Οκ, ευγενική απόκρουση. Το ανέκδοτο είναι ότι ακολουθεί η ίδια στιγμή με τράμπα τους ΚουΛίνο και δέκτες τα ίδια κοριτσόπουλα Τάνια-Κλάνια. Ε....φίλε μου....πόσο απελπισμένος πια? Όπα, όπα....κι εσύ, άλλε, διδακτορικό στην απόγνωση? Καλά το πας. Και το χέρι μου που κατευθύνεται με γροθιά στα ουμπαλάκια σου καλά το πάει. Από μόνο του. Δεν το ελέγχω. Μότο ζωής τους το "ό,τι αρπάξει ο κώλος μας", και θα τις αρπάξει σύντομα. 

Κουλαδάκι ανεπιθύμητο στην κοριτσίστικη μέση-δαχτυλίδι (γιατί είναι και μοντέλες-μην ξεχνιόμαστε). Βλέμμα Τάνιας στην Κλάνια, εξοργισμένο για το καραγκιοζιλίκι. Κλάνια σε παροξυσμικό νευρογέλωτα. Ιστορίες για αγρίους. Άγριες κι αυτές, δεν βγήκαν τώρα δα από τα βρακιά της μανούλας, αλλά ακόμα και οι "αποτέτοιες-αποκείνες" έχουν δυο-τρεις κλισεδομπαναλαρίες στη νοοτροπία τους. Οι παλιοσυντηρητικές, που δε γουστάρουν αλλαξοκωλιές και σενάρια beverly hills. Ουστ.

ΥΓ. Φαντάσου Τάνια μου, μίζερη και περίεργη Τάνια μου,  τι θα γίνει στας διακοπάς σας.

ΥΓ(διαφορετικό). Έχουμε και μια μόνιμη κούραση με τη μονιμότητα μέσα σ' όλα. Εξ' αυτού, κάτι αρχίζει και αλλάζει. Θα δείξει τί. Σασπένς ρε παιδί μου. Ντελίριο γενικολογίας, καλύτερα.

ΥΓ(καθυστερούκλα). Μόλις εντόπισα ότι το "παιδί" με ροκέ, γίνεται "απίδι". Περήφανη.

Ας δούμε τον πανέμορφο τώρα εφόσον τέλος καλά, όλα καλά. Χάπι end.