Great Expectations - Book, Movie, Reality

Μα τι έκπληξη ήταν αυτή? Ξεκίνησε η ταινία, με τις πρώτες σκηνές σκληρές, λανθασμένου παιδαγωγικού χαρακτήρα θα τις χαρακτήριζα, και σιγά σιγά ξεδιπλωνόταν η παράνοια σε όλο της το μεγαλείο. Οι τελευταίες δεκαετίες παράγουν ταινίες που σφύζουν από αρρώστεια και εμμονή, σεναριακά λοιπόν, ενδεχομένως και να μη με εντυπωσίαζε. Ε, μην κοροιδευόμαστε όμως, το βιβλίο - έπος του μεγάλου Charles Dickens γράφτηκε το 61. Και δε μιλάμε για το 1961. Επομένως, μάλλον εντυπωσιάζομαι δικαίως.(να σου και μια ρίμα της πλάκας).

Έγιναν 3 αν δεν απατώμαι μεταφορές του βιβλίου στον κινηματογράφο, μεταξύ των οποίων και μια βουβή. Τελευταία ήταν αυτή που είχα την τύχη να παρακολουθήσω, του 1946. Δε θα σχολιάσω τόσο τις ερμηνείες του πρωταγωνιστή που μου θύμιζε λίγο κακιά βερσιόν του Τάκη Ζαχαράτου, και του συγκατοίκου του που επίσης μου θύμιζε Τάκη, όσο την ερμηνεία της Εστέλα, που ήταν και το μήλον της Έριδος. Στην αρχή της ταινίας που είναι σε νεαρή ηλικία, ερμηνεύει τόσο καταπληκτικά το ρόλο της άρρωστα καλομαθημένης, που θες να την πιάσεις από τα αχυρόμαλλα και να της σαπακιάσεις στο ξύλο. Οι ψυχωτικές ατάκες της κυρίας που "υιοθετεί" την Εστέλα, δίνουν ρέστα, αλλά δεν προκαλούν τόσο θυμό, όσο οίκτο για μια γυναίκα που έθεσε σε παύση τη ζωή της από την ημέρα που την "έστησε" ο γαμπρός, και σαπίζει όπως η γαμήλια τούρτα της. Να ενημερώσω ότι η τελευταία φράση περί σαπίλας, βγήκε από το στόμα της κυρίας αυτής, αφήνοντας με, με το σαγόνι να κρέμεται κανένα 20άρι εκατοστά κάτω, αφού είχα μπροστά μου και την αντίστοιχη εικόνα της τούρτας-λάσπης. Τα ποντικάκια που την περιτρυγίζαν σιγόνταραν το σοκ μου: "καλά, το παιδάκι που πρωταγωνιστεί στην ταινία, δεν έχει χεστεί πάνω του με τα ποντίκια στα μουχλιασμένα φαγιά και το ανατριχιαστικό σκηνικό?".

Όταν ξεπέρασα το σοκ, ήταν αργά, γιατί το διαδέχτηκε νέο, πιο δυνατό, στη σκηνή που η κυρία με τις ψυχώσεις καίγεται ολοζώντανη, στις κραυγές της οποίας μου σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο - κοινώς τσουτσούριασα ολόκληρη (και ολοζώντανη). Λίγο πριν τον ξέφρενο θάνατό της, η κυρία αντιλαμβάνεται τι κακό έχει κάνει στην ανατροφή της Εστέλα, καταστρέφοντας την ιδιοσυγκρασία και παιδικότητα της ολοκληρωτικά. Υπάρχει οπότε και η υπόνοια Θείας Δίκης. Κλισέ, αλλά μ'άρεσε. Είναι αυτή η δικαίωση του βλαμμένου παρατηρητή.

Το γλυκανάλατο τέλος, δε χάλασε τη πικρή γεύση της υπόλοιπης ταινίας. Θα την ξανάβλεπα αρκετά σύντομα. Πρώτη κίνηση όμως, είναι να ξετρυπώσω το βιβλίο από τη βιβλιοθήκη μου και να το διαβάσω. Ελπίζω να μη στενοχωρηθεί (μιλάμε θρήνο κι οδυρμό, τουλάχιστον) ο Κάφκα που θα παρατήσω στη μέση τη Δίκη του για λίγο..