28 Σεπτεμβρίου 2010

Τρόμπα ή Nτόμπρα;

Δεν έχω ιδέα πώς να αρχίσω. Ας πούμε ότι είμαι μια καταπιεσμένη ψυχή με απεριόριστες αισθαντικές ικανότητες. Ναι….Δεν ακούγεται λίγο σαν αλληγορική, πολλά υποσχόμενη ατάκα πορνοταινίας;;

Ας πούμε καλύτερα, πως προσπερνώ μετά δυσκολίας τα εμπόδια της ζωής και με χτυπούν αλύπητα οι σφαλιάρες της βιοπάλης…. Αυτό ήταν λίγο μελοποιημένη στιχουργική για τον αείμνηστο Στέλιο Καζαντζίδη.

Ή μπορώ απλά να παραθέσω την εξής απορία: Γιατί φοβόμαστε πολλάκις στη ζωή μας να ακολουθήσουμε κάτι με το οποίο εν γένει αισθανόμαστε δυνατοί και συμβιβαζόμαστε με κάτι άλλο; Γιατί όλοι όσοι απαρτίζουν τον περίγυρό μας θεωρούν ότι πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό και αρχίζουν τα υπέροχα κλισέ «η ζωή είναι απλή, εμείς την κάνουμε δύσκολη», «μια απόφαση είναι» κτλ, που άμα τα ξαναπιάσει το αυτί μου στον εναέριο περιβάλλοντα χώρο θα φάω μετά περισσής χαράς τις κάλτσες μου (έκφραση δεκαετίας του ‘80;);

Άσε με ρε χριστιανέ μου, βουδιστή μου, Παπουανέ μου, ποδοσφαιριστή μου, Παπουανέ ποδοσφαιριστή μου, να πνιγώ όσο θέλω σε αυτή την ξεφτιλισμένη την κουταλιά! Λες να υποφέρω τόσο πολύ από σύνδρομα αυτοκαταστροφής που να απολαμβάνω την ανεπανάληπτη αίσθηση του ανεκπλήρωτου και άδειου; Και πες ότι εντάξει, όντως υποφέρω, έχω τάσεις αυτοκτονίας, ακούω experimental love ambient μουσική κατά την αφόδευση, καταπίνω λάμες ξουραφιών και όλα τα παράγωγα των παραγώγων της βενζίνης. Λες να απολαμβάνω όμως τόσο την επισήμανση για την ευκολία της ζωής η οποία ανεπαίσθητα με καταδεικνύει ως αναποφάσιστο, συγκεχυμένο, κατεστραμμένο, ανεύθυνο, απροσάρμοστο άτομο και εν τέλει μεγάλο τρόμπα;

Ξέρω…με συμβουλεύεις μέσα από την καλή σου την καρδιά.. Επιστρατεύεις όλη σου την ανθρωπιά για να εξαπολύσεις τέτοιου είδους hints επιβίωσης. Είναι αυτά τα hints που έχεις ακολουθήσει και εσύ πιστά από την παιδική σου ηλικία και ύστερα τα ακολούθησες στην εφηβική σου, ύστερα στην ενηλικίωση, στο γάμο σου, στα παιδιά σου, στα γηρατειά σου και είναι τα ίδια που θα ακολουθήσουν κάποιοι για την κηδεία σου. Έλα όμως που δε θυμάσαι να έζησες σαν παιδί, όντας έφηβος φοβόσουν τη γεμάτη hints ζωή που σε περίμενε, παντρεύτηκες (ουδέν σχόλιον), δεν έφτασες μέχρι τα γηρατειά και ναι, ω, μην αγχώνεσαι, στην κηδεία σου χρησιμοποίησαν τα hints που τους έδωσες!

Τώρα θα μου πεις, «και τι θέλεις, μωρή, να σου λέει ο κόσμος όταν τον πρήζεις με τα υπαρξιακά σου;;» και θα έχεις δίκιο.

Δεν έχω ιδέα…Ξέρω μόνο ότι δεν υπάρχουν hints. Συνεπώς, αν δεν βγαίνουμε από τα διλλήματα μας με σθεναρές αποφάσεις που μπορεί να μας κοστίσουν πολλά μεν, θα μας φτάνουν στο μέγιστο της ολοκλήρωσής μας δε, θα περάσουμε μια ζωούλα – μόνο υποκοριστικό της ταιριάζει – με την απορία του «αν» αποτυπωμένη στα αγέρωχα μούτρα μας.