25 Ιουνίου 2013

Πολύ άρλεκιν


Τρικλοποδιές, πολλές μωρέ.

Και εκεί που γδέρνεις τις παλάμες σου για να σηκωθείς, ξανά τρως τούμπα.  Μάλλον έτσι γίνεται σε γενικές γραμμές. Μάλλον έτσι θα γίνεται από εδώ και πέρα. Μη σου πω ότι έτσι γινόταν ανέκαθεν αλλά εθελοτυφλούσα. Μοναδική μου απαίτηση είναι να προλαβαίνω να σηκώσω για δευτερόλεπτα το κεφάλι μου. «To keep my chin up» που έλεγε το πιο αγαπημένο μου πρόσωπο. Είναι απίστευτη η αντοχή στη σαβούρα αν προλάβεις να δεις μια γάτα να μεταφέρει τα παιχνιδιάρικα μικρά της, μια κάπαρη να ξετρυπώνει στις πέτρες. Πόσο μάλλον αν προφτάσεις την ανθρώπινη ομορφιά, ζεστά βλέμματα και χάδι στα μαλλιά. Σα να έχει περιοριστεί η τελευταία μου εμπειρία. Από αλλού τα περίμενα και αλλού τα βρήκα. Εξισορρόπησε η απογοήτευση και η προσγείωση με την ευχάριστη έκπληξη.  Και κλισεδιές του τύπου «στα δύσκολα φαίνεται ο άλλος» έχουν γίνει μότο ζωής τους τελευταίους μήνες.  Και όσο πιο μακριά φεύγουν κάποιοι τόσο πιο κοντά και αβίαστα έρχονται άλλοι. Τι γκρινιάζω οπότε?

ΥΓ. Καλό ταξίδι.