6 Σεπτεμβρίου 2011

Απ' τα σαλόνια, στ' αμόνια


  Όταν λοιπόν περνάς τα βάσανα του Ιησού Χριστούλη και να βρίσεις δικαιολογείσαι, και να αρπάξεις απ' το λαιμό δικαιολογείσαι, τον κάθε ταλαίπωρο που θα εναντιωθεί στην παράνοιά σου, και να αποσυνθέσεις την οδοντοστοιχία δικαιολογείσαι, του κάθε όχι ταλαίπωρου που εξειδικεύεται στο να σου δηλώνει πόσο απελπισμένη ήταν η μάνα που τον έφερε στον κόσμο τούτο.
  Υπό το πρίσμα αυτό, το αλλήθωρα διαλλακτικό, μοίρασε μπουκετίδι ένας ασθενής καρκινοπαθής σήμερα σε γνωστό  ιν στέκι-κλινική καρκινοπαθούντων και καρκινοπαθουσών. Η αιτία, πόσο μάλλον η αφορμή, δεν μας ενδιαφέρουν, γιατί όλοι οι υπόλοιποι ομοιοπαθείς το διασκέδασαν με την ψυχή τους και πετούσαν ανέμελοι στο τέλος του ματς στον αέρα τα φιλμάκια των ακτινογραφιών τους ανταλλάσσοντας κοτσομπολιά για τους καλύτερους μαγνητογράφους που κυκλοφορούν στους καταλόγους "Οι Καλύτεροι Μαγνητογράφοι Που Κυκλοφορούν". Ακούγεται μακάβριο. Αλλιώς να το βλέπεις όμως. Ε....τι? Ακόμα πιο μακάβριο.
  Παρόλα αυτά, ομολογώ πως όταν ζεις εκ των έσω μια κατάσταση τέτοια, αντιλαμβάνεσαι ότι η λογική, μας έχει αφήσει χρόνους και λειτουργούν τα ένστικτα της επιβίωσης και του ασυγκράτητου όχλου:
Διπλωματούχος Επιστήμονας, σε λευκό συνολάκι
+
ασθενής με φλέβες όξω από την αγανάκτηση, συνολάκι αδιάφορο αυτή τη στιγμή
 =
σβέρκωμα, βρωμόξυλο, μπερτάκι

-------->>> ξέφρενη χαρά ομήγυρης, τηνιακός μπάλος, τσικουδιές και τα συναφή.

Θέλεις μήπως να σκάψεις με τα νύχια μια λακκούβα και να αλαφροπηδήσεις μέσα από την αμηχανία μπροστά στο ξεφάντωμα το χαρίεν? Μήπως σκέφτεσαι πως είναι με την ψυχή στο στόμα να προκάμουν την καθημερινή τους δόση ακτινοβολίας και βρίζονται απελπισμένοι με τους γιατρουδάκους που το παίζουν Παπανικολαουγιώργηδες? Σκέφτεσαι ότι πρέπει να πουλήσουν στη μαύρη τα παιδιά τους για να αντεπεξέλθουν στο κόστος των θεραπειών? Σκέφτεσαι ότι πολλοί απ' αυτούς αμφίβολο αν θα ξαναδούν Καθαρά Δευτέρα και καλοκαίρι? Αν ναι, ΚΑΛΩΣ! Λειτουργεί ενθαρρυντικά να τρώνε στη μάπα την θλιμμένη αφεντομουτσουνάρα σου και να καταπίνουν γερές δόσεις μίρλας σε κάθε λυπητερό βλέμμα άπλυτου άστεγου που ρίχνεις.
   Πες μου κάτι, καθώς θρηνείς για χάρη τους, και -φυσικά- μπροστά τους:
Ποιος σου εγγυάται, αγαπητέ φίλε, ότι εσένα δε θα σε πολτοποιήσει μόλις εξέλθεις της οικίας σου, ένα αμόνι που θα πέσει από τον πέμπτο όροφο στην γκλάβα σου?
Επομένως, α πάενε απ' εδώ (βαριά κουβέντα, βαριά προφορά, βαριά κι η πούδρα του τσολιά), ρούφα τις μύξες σου και απόλαυσε το σουρεαλισμό χωρίς φόβο και πάθος.






22 Ιουλίου 2011

Super Mario Galaxy!


Καμία διάθεση για πλάκες σήμερα. Όσο περνάει ο καιρός, γίνεται όλο και πιο δύσκολο, θαρρείς και έχει πίστες σαν το σούπερ Μάριο, τον κοντό μουστακαλή σατράπη υδραυλικό.(δάκρυα στη σκέψη του super Mario galaxy. Σαν όνειρο...) Τρέμω για τη στιγμή που θα πρέπει να αντιμετωπίσω τον κακό. Συνήθως θέλει 3 κατραπακιές για να τον νικήσω. Τώρα μπορεί να μη θέλω να τον νικήσω όμως. Χα!Μου την έφερα, η διχασμένη προσωπικότητα. Επόμενη πίστα προς το παρόν, να καταφέρω επιτέλους να σχεδιάσω τη μηχανή του χρόνου, να γίνουν όλα όπως πριν, να σταματήσει το αυτιστικό μου χέρι να πατάει ριπιτ σε χαρμόσυνα κομμάτια όπως το ρημαδιό, να μην μπλεχτώ σε αυτά που μπλέχτηκα, να ηρεμήσω την κούτρα μου όπως τότε. Ε.....με κάποιους πρόχειρους υπολογισμούς, μάλλον τον πούλο θα πάρω σ' αυτήν την πίστα.
Το ότι βουρκώνει το μάτι με τον ανατολίτη νταβά ξερειςτιλενεγιατουςκοντους σούπερ Μάριο, δεν πρέπει να με ανησυχεί πολύ. Χα!Πάλι μου την έσκασα, γιατί είναι η αρχή της ψύχωσης και πρέπει να με δει επαγγελματίας.
Δεν είναι το videogame και το ξέρεις. Είναι όλα τα άλλα. Αυτά που ψάχνω να βρω σε λέξεις πια.

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες
σε περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες.



Μαρία Πολυδούρη 

16 Ιουλίου 2011

Βρε πότε εδώ και πότε αλλού, η τράμπα μας η κουρελού.



Θα τους βαφτίσω Κούλη και Λίνο. Τα κορίτσια τα βαφτίζω Τάνια και Κλάνια. Σαν τα κρύα τα νερά. Δυστυχώς όχι τόσο μπούζι ώστε να κοκκαλώσουν με εξμεν υπερδύναμη τους ΚουΛίνο. Να σου τα βρε, τα παιδιά τα αρρενωπά, μπάστακες σε μια όμορφη κοριτσίστικη νύχτα. Το "τσιμπούρι" αποκτά άλλη διάσταση ως έννοια, πιο ξανθομπαμπούρικη. Μια αγγελική φυσιογνωμία μπορεί να καταλήξει ο ορισμός της αφαίμαξης πίσω από το αυτί του απροστάτευτου από μαλακίες θύματος. Πόσο έξω μπορεί να πέσει κάποιος για κάποιον; Ας το επάνω μου: καμιά εκατοστή στρέμματα το έχω υπολογίσει.

Η ώρα κυλά, πανέμορφα πραγματικά. Μουσική παντού, σε κινήσεις, στα σώματα, στα πιώματα (όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι ρε παιδιά..) και έρχεται η στιγμή. Οκ, ευγενική απόκρουση. Το ανέκδοτο είναι ότι ακολουθεί η ίδια στιγμή με τράμπα τους ΚουΛίνο και δέκτες τα ίδια κοριτσόπουλα Τάνια-Κλάνια. Ε....φίλε μου....πόσο απελπισμένος πια? Όπα, όπα....κι εσύ, άλλε, διδακτορικό στην απόγνωση? Καλά το πας. Και το χέρι μου που κατευθύνεται με γροθιά στα ουμπαλάκια σου καλά το πάει. Από μόνο του. Δεν το ελέγχω. Μότο ζωής τους το "ό,τι αρπάξει ο κώλος μας", και θα τις αρπάξει σύντομα. 
Κουλαδάκι ανεπιθύμητο στην κοριτσίστικη μέση-δαχτυλίδι (γιατί είναι και μοντέλες-μην ξεχνιόμαστε). Βλέμμα Τάνιας στην Κλάνια, εξοργισμένο για το καραγκιοζιλίκι. Κλάνια σε παροξυσμικό νευρογέλωτα. Ιστορίες για αγρίους. Άγριες κι αυτές, δεν βγήκαν τώρα δα από τα βρακιά της μανούλας, αλλά ακόμα και οι "αποτέτοιες-αποκείνες" έχουν δυο-τρεις κλισεδομπαναλαρίες στη νοοτροπία τους. Οι παλιοσυντηρητικές, που δε γουστάρουν αλλαξοκωλιές και σενάρια beverly hills. Ουστ.

ΥΓ. Φαντάσου Τάνια μου, μίζερη και περίεργη Τάνια μου,  τι θα γίνει στας διακοπάς σας.
ΥΓ(διαφορετικό). Έχουμε και μια μόνιμη κούραση με τη μονιμότητα μέσα σ' όλα. Εξ' αυτού, κάτι αρχίζει και αλλάζει. Θα δείξει τί. Σασπένς ρε παιδί μου. Ντελίριο γενικολογίας, καλύτερα.
ΥΓ(καθυστερούκλα). Μόλις εντόπισα ότι το "παιδί" με ροκέ, γίνεται "απίδι". Περήφανη.
Ας δούμε τον πανέμορφο τώρα εφόσον τέλος καλά, όλα καλά. Χάπι end.


21 Ιουνίου 2011

Έχεις πολλά να ξεπεράσεις ακόμα, φίλε μου, πελάτη .


Εντάξει. Κάποιες φορές χρειάζεται να εκμεταλλευτείς τις γνώσεις των υπαλλήλων τραπέζης. Πρέπει βέβαια να εισέρχεσαι στο κατάστημα σκυφτός, γεμάτος σύνεση και ευγνωμοσύνη προς το ακαδημαϊκό τους μεγαλείο. Οφείλεις, καθότι ευγενής εκ γενετής -κοινώς μέγιστο θύμα- να ξεκινήσεις την κουβεντούλα σας με χαιρετούρα καλημεριώτικη αν είσαι ξάγρυπνος όλη νύχτα για να μπουκάρεις πρώτος ώστε  μην πετύχεις ουρές, καλησπεριώτικη αν τους ενοχλάς μετά τις 12 και χαιρετιώτικη αν δεν ξέρεις που παν τα τέσσερα. Να ενημερώσω ότι τα τέσσερα - παλληκάρκα- πασίν στον πόλεμο, αλλά δεν είναι της Παρούσης. Είναι του Αγνώστου Κύπριου δημιουργού. (Αν και μεταξύ μας, η Παρούση φαίνεται πιθανότερη..)
Αν ξεπεράσεις τη στυγνή αδιαφορία - απαξίωση που ακολουθεί την όλο θέρμη χαιρετούρα σου, περνάς στο στάδιο που πρέπει να αντικρούεις τις μπαλιές ξερολίασης στο διαλογικό τερέν, που εξελίσσεται σε καταιγιστικό μονόλογο εφόσον προλαβαίνεις δεν προλαβαίνεις να πεις τα καθιερωμένα "μα", "εγώ", "κοιτάξτε" και εν συνεχεία "μ", "εγ", "κοιτ". (Πάντοτε φαντασιωνόμουν τους κομμένους φθόγγους-παραγώγους λογομαχίας, ενσωματωμένους σε τριπ χοπ μελωδίες: εγ εγ- για για- κοιτ κοιτ - γιο!).
Το μονόμπατο διαξιφισμό διακόπτει η οπτασία-διευθυντής της τραπέζης που περνάει ξυστά από τα πελατόμουτρα και τα τυλίγει με το σαγηνευτικό του άρωμα και τον ανάλογο βηματισμό που μεταφράζεται ως "είμαι ο τραπεζικός πηδήκουλας, έχω τεράστια καμπανέλια, γι' αυτό κατάφερα να είμαι διευθυνταράς και το καλύτερο όλων: έχω δερμάτινη καρέκλα που δεν έχουν τα άλλα παιδάκια". Δέος και σύγκρυο. Δεν πειράζει που δεν καταλαβαίνω γιατί στην ψωροκώσταινα οι διευθυντές εταιριών και τραπεζών ΠΡΕΠΕΙ να έχουν ιδιωτικό χώρο, με γραφείο σε αναλογίες τραπεζιού πινγκ πονγκ, οπωσδήποτε δερμάτινη καρέκλα και ξυλόγλυπτη βιβλιοθήκη με ανέγγιχτα βιβλία που κερδίζουν τις εντυπώσεις του Κανένα. Άντε...κέρδισες και ένα φάσκελο από μένα τον κανένα, κύριε διευθυντά, να στολίσεις την κροκό μολυβοθήκη σου.
Αν ξεπεράσεις το ρίγος που σε διαπέρασε με το πέρασμα του περαστικού-τουρίστα διευθυντή, πρέπει να βρεις το σθένος να αντιμετωπίσεις τους έμπειρους της τραπέζης. Βαδίζουν αισίως προς την εξηκονταετή τους θητεία στη ζωή και όχι μόνο έχουν πι ειτζ ντι στον ξερολισμό, φωνασκούν και δηλώνουν την παρουσία τους με αλησμόνητο τρόπο. Η καημένη Ε., πλησίασε μια μαντάμ να της ζητήσει πληροφορίες και από τη στιγμή που η καράσχετη μαντάμ απευθύνθηκε στον Έμπειρο, όλο το κατάστημα γνώριζε τι ακριβώς ήθελε η Ε., τι χρώμα βρακί φορεί, καθώς και την προτίμησή της στο βισκόζ και τον ελληνικό καφέ. Απρόσμενη μπουνιά στη loud μάπα, χωρίς δεύτερη σκέψη. Την κάνεις όμως την καταραμένη τη δεύτερη, και γλιτώνει ο Έμπειρος πεταμένα δόντια ανάμεσα στα συμβόλαια.
Να κλείσω με την αδυναμία μου, την οποία συνειδητοποίησα πλήρως, μόλις σήμερα. Γυναίκες τραπεζικοί υπάλληλοι, που για να πληκτρολογήσουν, χρησιμοποιήσουν φωτοτυπικό, τηλεφωνήσουν, μετρήσουν χρήματα, ψάξουν χαρτιά, ξύσουν αυτί, έχουν "κλειδώσει" τα χεράκια σε στάση ακρίδας, με τα δυο τελευταία δαχτυλάκια (εξάλλου για μόστρα μας δόθηκαν από τη μητέρα Εξέλιξη), σε αγκύλωση προς τα πάνω. Το δε τελευταίο και μικρότερο, κοντεύει να πιάσει καρπό από το γύρισμα. Είναι πολύ σοβινιστική η επιθυμία μου να χώσω μια σπρωξιά στις χειρανάπηρες υπαλλήλους και να αναθέσω τις αρμοδιότητές τους σε βατόμουρα?
Σχεδόν τολμώ να πω ότι προτιμώ Δημόσιο!









20 Ιουνίου 2011

Ο μικρός Τερέζος


Ο καιρός μας τα έχει κάνει ρόιδο. Ζέστα τρελή, κοντεύει να ξεκολλήσει το δέρμα μου, αλλά δεν πτοούμαστε. Θανατηφόρες προσπάθειες συγκέντρωσης, θανατηφόρο μίσος για τους συνταξιούχους που ξύνονται ολημερίς και γυρνάνε καβάλα στις βεσπούλες με τα λευκά τρικό (τα γυναικάκια είναι συνήθως σπίτι και σε παροξυσμό σιδερώνουν σεμεδάκια, φίλε Δ.), θανατηφόρες οσμές κατσαριδοκτόνου που με οδηγούν με ελιγμούς στο φλέγον θερινό θέμα: κατσαριδόνια. Ακούγονται δελεαστικά με την κατάληξη -όνια, και πραγματικά είναι, φίλες και φίλοι, αλλά η ταραγμένη μου ψυχοσύνθεση τα συνδέει με έντονη διάθεση αναγούλας. Όχι επειδή με αηδιάζουν. Αντιθέτως. Δηλαδή....ε....δε με αηδιάζουν.

Το πρόβλημα ξεκινάει με την παρέλασή τους ανάμεσα στα βήματα μου τις δροσερές νυχτιές στον ξερόβραχο. Είναι ταχύτατα και βιρτουόζικα, και με αναγκάζουν να χορέψω σάμπα ώστε να αποφύγω το κουκαράτσα εφέ: ΚΡΑΑΤΣ. Αν χάσω το ρυθμό μου ξέρω ότι θα κραατσάρω αναπόφευκτα και δεν το θέλω, άρα νέφτι στον κώλο και ξέκωλος βραζιλιάνικος χορός στη μέση της νύχτας. Και του δρόμου.
Πάνω στο τσακίρ κέφι της νοτιαμερικάνικης εκδήλωσης κουλτούρας, μπήγονται οι καθιερωμένες φωνές απόγνωσης. Το κατσαριδόνι με ταχύτητα FlashMelGibsonαποτυχημένητηλεοπτικήσειρά, έχει καταφέρει να αγγίξει το δαχτυλάκι του ποδιού. Παναγίες -εκαντοταπυλιανή και Σουμελά κυρίως-  εκσφενδονίζονται από το στόμα του χορευτή και ταλαντεύονται στον αέρα πριν προσκρούσουν στα φτεράκια(υποκοριστικό) του εντόμου, το οποίο με τη σειρά του όντας θρήσκο και συγκεκριμένα μάρτυρας του Ιεχωβά του Βρωμύκουλα, φτερουγίζει εις ένδειξη διαμαρτυρίας στη βλασφημία και φεύγει μακριά.

Δε θέλω να λησμονήσω τον Τσαχπίνη Έντομο, που έρχεται στο χώρο σας, είναι ΤΕΡΑΣ διακριτικότητας ολημερίς και τη νύχτα σας διασκεδάζει με σύντομες πανικόβλητες συναντήσεις-εξορμήσεις. Κάθε άνοιγμα λάμπας στο δωμάτιο, τον βρίσκει έκπληκτο σε άλλο σημείο στο χώρο. Ποτέ δεν βουλιάζετε στην οκνηρία. Κάλλιστα όμως βουλιάζατε σε έναν ωκεανό χλωρίνης με δεμένες 10τονες φιάλες teza στους αστραγάλους.
Ιλαρό καλοκαιριάτικο σκηνικό, ιλαρά πετάω καλοκαιριάτικα μόλις αντικρίζω τα απόκοσμα όντα, hilarious η εικόνα του άλματος εις ύψος προς αποφυγήν προσεγγίσεως τους σε συνδυασμό με την έντρομη παραμορφωμένη έκφραση του προσώπου μου.
Όχι άδικα, την καταβρίσκω, "γίνομαι, φιλαράκι!" που λένε, όταν βλέπω τις διάφορες καλλιτεχνικές πόζες του εντόμου στο πεζοδρόμιο, που διαδέχτηκαν την πολτοποίηση από παπούτσι-ήρωα και θυμίζουν χορογραφία ενόργανης γυμναστικής: πόδια στο κεφάλι, κεφάλι στα πόδια, πόδια παντού κλπ. Αγάπη, το συναίσθημα μπροστά στην εικόνα αυτή...






16 Ιουνίου 2011

Dancing with the MATs



Σήμερα αποφάσισα να ξεδιπλώσω το χορευτικό μου ταλέντο στην κρητική παράδοση και αποφάσισα να το κάνω στην πλατεία Συντάγματος μεταξύ των υπολοίπων διαγωνιζομένων. Εκείνοι βέβαια, είναι επαγγελματίες, έχουν κατευθύνσεις σε πόλκα,  μπολερό, τεκτόνικ και ζούμπα. Ελάχιστοι διαγωνίστηκαν στο χιπ χοπ, καθότι δεν ταίριαζε με τους ατμοσφαιρικούς καπνούς που απλώνονταν νωχελικά στο διαγωνιστικό χώρο. Το ότι κολυμπώ σε πελάγη χορευτικής ασχετίλας και χοροπηδάω σαν κατσίκα (ευχαριστώ τον Λ. για την προσφώνηση) ρισκάροντας να πάρω σβάρνα οτιδήποτε περισσεύει από τα πέριξ, δε με πτόησε, όλοι έχουμε ευκαιρία στο όνειρο.

Γνώριζα εκ των προτέρων ότι η κριτική επιτροπή τελεί υπό αυστηρό καθεστώς, και τους χαρακτήριζα εκ γενετής αγενείς και ανάγωγους, εκ των υστέρων όμως συνειδητοποίησα - ευτυχώς γρήγορα για να μην παραιτηθώ από το show - ότι είναι ανιδιοτελή, καλά παιδιά και συμπεριφέρονται σαν μουνόσκυλα επειδής μας εκτιμούν.

Η σειρά μας ήρθε, τα λάθη της χορευτικής ομάδας πολλά, ο ανταγωνισμός μεγάλος, προσπάθησαν οι χαρισματικοί κριτικοί να είναι όσο το δυνατότερο επιεικείς, αλλά τους προκαλούσαμε με τα άρρυθμα ποδάρια και τις ασυγχρόνιστες φιγούρες. Κάποια στιγμή που με σήμα του χορογράφου άναψε επιτηδευμένα το κέφι, δεν τους πείσαμε. Δεν είχαμε πιάσει το φιλινγκ. Δικαίως μας βαθμολόγησαν με 4. Ή 5. Όχι βαθμούς. Δακρυγόνα.





14 Ιουνίου 2011

Κυρα Νίτσα, σ' αγαπώ.



Το αγαπημένο μου θέμα: ταξίδι με πλοίο της γραμμής.
(επιλογή soundtrack, ένα καλοκαιρινό χιτ...)

Αναμονή ένα τέταρτο στη ζέστα του καλοκαιριού, τα πρώτα καντήλια ακούγονται από κυρίους που έχουν ζωστεί ως αμπιγέρ, τη θερινή γκαρνταρόμπα της μαντάμας τους και στάζει ο ιδρώτας από μέτωπο στα δάχτυλα των ποδιών τους, εξ' ού και γλίστρα με τη σαγιονάρα και συνεπαγόμενο καντήλι-μανουάλι.
Αντιμετωπίζουμε με συνταξιδιώτη και φίλο Δ. το πλοίο σαν ον με προσωπικότητα και όνειρα, δι' αυτού αισθανόμαστε λύπηση που κοντεύει να βουλιάξει από τον κόσμο. Η λύπηση φεύγει μαλλιοκούβαρα μπροστά στα  αγριοκοιτάγματα που δέχεται ο φίλος Δ.: τόλμησε να διανοηθεί να πάρει μία από τις 3 καρέκλες που στην κατοχή της έχει μια κυρα Νίτσα (όλες έχουν το ίδιο όνομα), με το κατοχικό σύνδρομο. Είναι ΟΛΕΣ ΔΙΚΕΣ ΤΗΣ. Αν μπορούσε θα αράδιαζε σε κάθε μια από ένα καφάσι κονσέρβες λαντσιον μιτ (αυτό το κρέας-πτώμα αγνώστου προελεύσεως που ανοίγει με τον πιο ηλίθιο τρόπο με το κλειδάκι και πάντα πετσόκοβα τα χέρια μου, μπορεί τελικά εγώ να είμαι η ηλίθια). Η κυρα Νίτσα λοιπόν, κρατάει την καρέκλα μας και τσιγάρο στο χέρι και μας αφήνει τη στάχτη της παντού. Την αγαπάμε γι' αυτό. Είναι γνήσια κυρά(νι)τσα.
Αναγκαζόμαστε να την αφήσουμε μαζί με τις παράλογες βλέψεις μας να καθίσουμε κάπου και κατευθυνόμαστε στο "καφέ" του καταστρώματος, που πλέον έχει ουρά τράπεζας, συγκεκριμένα πρωινού συνταξιοδότησης. Τη στιγμιαία επιχειρηματική μου σκέψη για πλανόδιο που πουλάει αριθμημένα αρωματισμένα χαρτάκια με σειρά προτεραιότητας για τέτοιες περιπτώσεις, διαδέχεται νευρικό γέλιο με τον "καραβίσο" καφέ φρέντο καπουτσίνο, για τον οποίο έγινε η εξής ερώτηση από τον μπαρτεντερ:
-καπουτσίνο ή εσπρέσο είπατε?
-καπουτσίνο, απάντησε ο ανυποψίαστος φίλος μου, και ο υποψιασμένος έμπειρος μπαρτέντερ γέμισε μπρος στα έκπληκτα μάτια μας το μισό ποτήρι με γάλα φρέσκο από τα λιβάδια της Ανγκόλας, και το άλλο μισό με εσπρέσο. "Πιες το γαλατάκι σου", σκέφτηκε αυτοσαρκαστικά ο συμπλέων Δ. αλλά δεν το 'πε. Νευρικό γέλιο και ο διπλανός πελάτης, προηγουμένως ανυποψίαστος, τώρα ξεχείλιζε το είναι του υποψία και φανατισμό για φρέντο εσπρέσο.
Κάποια στιγμή, κάπου μεσοπέλαγα, καταφέραμε να καθίσουμε κάπου στο κατάστρωμα. Ακριβώς μπροστά μας, οι συνηθισμένες καλτ φυσιογνωμίες παιδακίων, που σκοτώνονται στο τρέξιμο αλλόφρονα, χωρίς κανένα λόγο, είναι παιδάκια θα μου πεις, τι λόγο χρειάζονται. Τα χρειαστήκαμε εμείς όμως, όταν έπαιρναν σβάρνα στο διάβα τους το λαπτόπι του συνοδοιπόρου Δ. Όμως, παιδάκια και κυνηγητό υπήρχαν στα πλοία πριν από τα λαπτόπια, άρα ΒΟΥΛΩΝΕ. 
Το ζενίθ του ταξιδιού ήταν βέβαια στην αποβίβαση. Ο Πανέξυπνος που καλλιεργείται στους κάμπους της ορεινής ευφυίας και υπάρχει σε αφθονία στα ταξίδια, έχει την ψευδαίσθηση ότι δεν καταλαβαίνει κανείς τις μανουβραρισμένες κινησούλες που κάνει σπρώχνοντας λίγο λίγο για να βγει πρώτος και να μας νικήσει όλους. Πραγματικά τεράστια νίκη. Τον φαντάζομαι σπίτι του να χοροπηδάει υστερικά πλην όμως χαιρέκακα σκαλίζοντας τη μύτη του, γιορτάζοντας το θρίαμβο και τη σύζυγο να τον κοιτάει έντρομη και αυτοχαστουκώμενη που δεν άκουσε τη μάνα της τότε. Άνετα του έσκαγα σακίδιο με φυγόκεντρο δύναμη στη μούρη. 
Πατήσαμε πειραιώτικη γη. Γεια σου, ρε ταξίδι.


ΥΓ. Αφιερωμένο στο Δ. και τον Μπαναότη που μοιράστηκαν μαζί μου με την ίδια κυνικογαμοσταυριδική διάθεση, αυτή την εμπειρία.


3 Ιουνίου 2011

Δατσ Λάιφ



- Ήρθες αγάπη μου?
- Ναι, είχε πολύ κίνηση.
- Α. Φεύγω εγώ τώρα.
- Που πας?
- Μα δεν τα 'παμε?
- Επιμένεις δηλαδή?
- Αφού τα είπαμε, δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική.
- Δώσε μας μια ευκαιρία ακόμα.
- Εγώ? Εσύ μας έφτασες ως εδώ. Δική σου απόφαση είναι ουσιαστικά.
- Δηλαδή τελειώσαμε?
- Πάλι τα ίδια? 
- Δεν μπορώ χωρίς εσένα, όμως.
- Τώρα το θυμήθηκες. Φεύγω. Γεια.
- Θα με πάρεις τηλέφωνο μόλις φτάσεις στο ξενοδοχείο?
- Εννοείται.
- Γεια σου, αγάπη μου...
- Μη με λες έτσι, δε με βοηθάς.
- Κ πως να σε πω..??
(κλείσιμο πόρτας)

Όποιος δεν έχει ζήσει τη σκηνή αυτή ξαναμανά στη ζωή του πραγματικά χάνει την ουσία του σουρεαλισμού. Και θα το αποδείξω:

- Ήρθες αγάπη μου?
Δε χρειάζεται μαθηματική προσέγγιση, Ευκλείδη μου, για να δεις τον όγκο μέσα στο σπίτι. Α, ίσως τον πέρασες για ολόγραμμα. Εντάξει.
- Ναι, είχε πολύ κίνηση. 
Αποστομωτική απάντηση, από άτομο που βαριέται και τη διαδικασία αναπνοής του.
- Α. Φεύγω εγώ τώρα.
Προφανώς και φεύγεις, αφού κρατάς όλη την ντουλάπα στο δεξί και ένα ράφι σαπούνια στο αριστερό. Χέρι. Γιατί στο αριστερό μέρος του θώρακα κρατάς την καρδιά μου. Κλαυσίγελος. Ή απλώς περίγελος.
- Που πας?
Πάω στη Συρία να αρμέξω κόρμπες (δηλαδή μαύρες) κατσίκες Δαμασκού(δηλαδή Δαμασκού). 
- Μα δεν τα 'παμε?
Τα 'παμε, αλλά μ΄αρέσουν οι κατσίκες. Μαζί τους να γλεντώ, τα γούστα τους να κάνω και χρήμα να σκορπώ.
- Επιμένεις δηλαδή?
Οι επαναλαμβανόμενες ερωτήσεις που όλοι κάνουμε και νομίζουμε ότι ξεγελάμε το συνομιλητή επειδή τις πλασάρουμε διαφορετικά σε κάθε επανάληψη, το λιγότερο με συναρπάζουν.
- Αφού τα είπαμε, δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική.
Επίσης, οι επαναλαμβανόμενες απαντήσεις που συνοδεύονται από την απαιτούμενη σύγχυση που προκαλεί η επανάληψη, με συναρπάζουν το περισσότερο.
- Δώσε μας μια ευκαιρία ακόμα.
Γεια σου ρε κρεοπώλη Τερζή, βγαλμένε από τη ζωή!
- Εγώ? Εσύ μας έφτασες ως εδώ. Δική σου απόφαση είναι ουσιαστικά.
Ο Τερζής - κρεοπώλης δεν έχει να πει κάτι για την κατάντια σας.
- Δηλαδή τελειώσαμε?
Ώπα, να και η ερώτηση παγίδα. Πέτα μπαγκάζια από την τριώροφη πολυτελή πολυκατοικία και φεύγα κουτρουβαλώντας σκαλιά, προλαβαίνεις δεν προλαβαίνεις το τροπάριο της Παναγιάς της Πρήξως.
- Πάλι τα ίδια? 
Δεν είναι παγίδα. Συνήθως εξοργίζει τα γυναικεία πλήθη, φταίει η γκριμάτσα ουμπαλοκούρασης που τη συνοδεύει. 
- Δεν μπορώ χωρίς εσένα, όμως.
Ο απόλυτος ξεπεσμός, get a life, get a room, rooms to let, Markella Rooms, Paros, πενταήμερη..τι θυμήθηκα τώρα..κι εσύ τώρα το θυμήθηκες φίλτατε συνομιλητή? 
- Τώρα το θυμήθηκες.
Η ίδια φράση με το παραπάνω σχόλιο, σε κατάφαση όμως που προκαλεί κατάπτωση. Ίσως και κατάνυξη γιατί προαναφέρθηκε η Μαρία λεν την Παναγιά. 
  Φεύγω. Γεια.
Με συνοπτικές διαδικασίες, δήλωση ότι η οκνηρία και αδράνεια έχει βαρέσει κόκκινα, πορτοκαλί, μπλε ελεκτρίκ πολύ καιρό τώρα.
- Θα με πάρεις τηλέφωνο μόλις φτάσεις στο ξενοδοχείο?
Η έγνοια του συντρόφου πριν το ξεκούμπισμα. Άραγε την πιστεύει κανένας? 
- Εννοείται.
Αυτό δεν το πιστεύει κανείς πάντως. Πολύ γέλιο. 
- Γεια σου, αγάπη μου...
Δεύτε τελευταίον ασπασμόν. Πετάξαμε και τη λέξη κλειδί που συνήθως μαγεύει τα πλήθη αλλά άμα την έχεις ψωμοτύρι μαγεύεις μόνο τον μπακάλη που στο πουλάει. Το ψωμοτύρι. 
- Μη με λες έτσι, δε με βοηθάς.
Δε σε είπε "Έτσι". "Αγάπη μου", σε είπε.
- Κ πως να σε πω..??
Κάτσε να σκεφτώ...έχω να προτείνω τίποτα..?Α ναι! Σαχλαμπούχλα, κίναιδο, πατσαβούρα, μαϊντανό, Πρετεντέρη, βδέλλα, κατινάρα,  και πολλά πολλά άλλα. Δηλαδή πολλά λάμδα μαζεμένα σε μια φράση. 
(κλείσιμο πόρτας)
Μια πόρτα κλείνει, μια πληγή αφήνει. Ο φεύγων παρτάρει τρελά σε μπαράκια, ο μένων ρίχνει δάκρυ αλιγάτορα που ξεβράστηκε στην Κέρκυρα προ μηνός κι ύστερα παρτάρει ξέφρενα με ροζ και λουλακί τηλέφωνα κρεμασμένα στο λαιμό. Πάει κι αυτό. 




Ξεχυλίζω - Ξεχυλώνω


Έντιμα ρήματα που εντάσσονται σε έντονες περιγραφές μορφής έντυπης ή εντυπωμένης στη μνήμη.
Ανασκουμπώνομαι και αναμεταδίδω την ανήμερη εμπειρία μου, αναμασώντας τα. Τα έντιμα. Περιγράφοντας κάποιον άτιμο.

Και τότε ήρθε...Πιο δυνατός από ποτέ. Ορμητικός σαν τα άγρια τα νερά. Όπως λέμε σαν τα κρύα τα νερά. Μόνο που είναι άγρια. Μπορεί και κρύα. Καταδυναστεύει όλο μου το σώμα. Κάθε ίντσα σαρκός την κάνει να τρέμει από ένταση. Θέλω να βγεί από μέσα μου και κάθε φορά που βγαίνει ξεχυλίζω από ευχαρίστηση. Το πάθος?Άσβηστο. Το λάθος? Άσχετο.Απλώς κάνει ρίμα. Η κάτω γνάθος? Όχι μόνο κάνει ρίμα, κοντεύει συνάμα να ξεχυλώσει. Η άνω γνάθος? Είναι μια χαρά. Το όνομα Εκείνου..?
Βήχας.

30 Μαΐου 2011

Το μινόρε του τε -νε- κέ



Είχα εψές την τύχη να παρακολουθήσω ένα εξαιρετικό μουσικό σχήμα, στου οποίου το όνομα δε θα αναφερθώ, μην καταλάβει κανείς ότι παίρνω ποσοστά ικανά να ζήσουν και τα δισέγγονά μου (ψέμα, φτώχεια καταραμένη). Καθόμουν στην πρώτη σειρά του θεάτρου, δυστυχώς καθόμουν, γιατί ήθελα να πεταχτώ όρθια και να χορέψω μέχρι δραματικό καρσιλαμά Δράμας. Τα 5 άτομα που ήταν επί σκηνής, επέλεξαν γύρω στα 8 κομμάτια από τη ρεμπέτικη μουσική και τους άλλαξαν τα φώτα, με την καλή -την καλύτερη για την ακρίβεια!- έννοια.

Κάθε φορά που μ' αρέσει κάτι εξαιρετικά πολύ, βουρκώνει ανεξέλεγκτα το μάτι το τσακίρικο και εχθές μια απ' τα ίδια. Χαρούμενες μουσικές και το δάκρυ κορόμηλο. Απόλυτα λογικό. Λογικά τότε, μου απευθύνει το λόγο η 6η προσωπικότητα μου, η Λαμπετική "είσαι ευαίσθητη, κορίτσι μου." Δεν χρειάζεται να παρατεθεί ο διάλογος που ακολούθησε μεταξύ τριών προσωπικοτήτων μου (συμμετείχαν με το έτσι θέλω η Κροποτκινική και η πρωτοεμφανιζόμενη Σαββοπουλική) που κατέληξε σε έντονο διαξιφισμό. Οι υπόλοιπες που παρακολουθούσαν τη λογομαχία αποφάσισαν να χωρίσουν τα τσανάκια τους για λίγο καιρό ωσότου να κοπάσει η καταιγίδα που ξέσπασε στο μυαλό μου μόλις τους είδα. Τους πέντε.

Το θέμα όμως δεν είναι η απόδοση των πέντε, που κατά την ταπεινή μίζερη γνώμη μου απογείωσαν τα επιλεγμένα κομμάτια, αλλά η γνώμες των εξ' απροόπτου φιλόμουσων και τουλάχιστον βιρτουόζων ακροατών, που αντί για τσίπουρα και χταποδοκροκέτες ξεγελάστηκαν από άλλους ταλαντούχους φιλόμουσους και ήρθαν στη συναυλία. Όταν άκουσα το πόρισμα "με πήρε ο ύπνος", με πήρε ξώφαλτσα ένα βόλι και μου 'πεσε το αυτί. Με δυσκολία το μάζεψα, μαζί και την αγανάκτηση μου. Κάθε γνώμη όμως σεβαστή. Ναι, νομίζεις. Σε κάτι τέτοιες γνώμες αντιτάσσεται η έννοια του Λογοφασισμού, και καλά κάνει. Αγαπητοί αξιότιμοι, χοντροκομμένοι τενεκέδες, γιατί ήρθατε στη συναυλία? Αφού δε σε πάει η βιόλα, χαζοβιόλα ούτε εσένα το κοντραμπάσο, λαμπερό μου μπάζο. Είναι δυνατόν, να καίνε τα δάχτυλά τους οι μουσικοί on stage και εσύ μέσα στη μια ώρα παράστασης να παθαίνεις χαρμάνιασμα, συχνοουρία, γάγγραινα κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο?

 Είναι δυνατόν. Και λυπηρόν. Αλλά αυτή είναι μόνο η γνώμη των 34 εν παραλλήλω προσωπικοτήτων, που ζουν εντός της κεφαλής μου. Δυστυχώς ανάμεσά τους, σε κάτι τέτοια θέματα, αποκτά ανάστημα η Γιωργοπαπαδοπουλική.

"Πάρετε" μια γεύση, και ο καθένας ας κρίνει ως νομίζει.
Το μινόρε του τεκέ











28 Μαΐου 2011

Πέσε μου τη, Ωχταπόδη μου


Μόλις ξύπνησα από μια νύχτα περίεργη και αποκαλυπτική. Επιβάλλεται ο καφές και "κάτσε να σου τα πω, Λέλα μου!!". Έτοιμο το καφεδάκι...

Λοιπόν, ο κόσμος έχει εκτροχιαστεί, μαζί του κι εγώ. Με συνεπαίρνει αυτή η παράνοια που διακρίνω στα βλέμματα, αυτή η άνεση να απλώνεις τα χεράκια τα αθώα και να χαιδεύεις ότι βρεις διαθέσιμο, πλάτη, μέση, καρέκλα, τασάκι, κώλο. Κάπου δεκαοχτώ ώρες πιο πριν, έρχεται η στιγμή που θα πω ώπα φίλε, κάτσε λίγο, θα σου σπάσω το κεφάλι αν το κολλήσεις κι άλλο στο στέρνο μου. Και το λέω. Και ο Αθώος γελάει. Πολύ πλάκα. "Ρε δε χαμπαριάζεις τι λέμε?", θέλω να τον πιάσω και να τον ταρακουνήσω με ένταση 8279 ρίχτερ, αλλά δε μου το επιτρέπει η ανατροφή μου. Και η ανάπλαση μου, καθότι κοντή και λιπόβαρη.

Κάποια στιγμή απεγκλωβίζομαι από τις δαγκάνες του Αθώου και πέφτω στις βεντούζες του Άσπιλου. Από που βγαίνουν τόσα χέρια? Δεν πιάνει η σεισμική-βιβλική καταστροφή σε τούτον. Πρέπει αναγκαστικά να τον πιάσω από τα δύο ποδάρια και να χτυπήσω 100 φορές το σώμα μαζί με τα υπόλοιπα έξι (ποδάρια), στο παρκέ του μαγαζιού. Κουραστικό ακούγεται, ναι, αλλά το κάνω.

Πάει κι αυτός. 2-0. Η επόμενη πίστα περιλαμβάνει τραγούδι εκστασιαστικό που δυστυχώς αρέσκομαι και κάνω το ατόπημα να χορέψω. Μου 'ρχεται με ταχύτατους μαγευτικούς ελιγμούς ο Άδολος -κι ο εμετός- και με παρασέρνει στην άρρυθμη κινησιολογική ομορφιά του. "Α πάενε" είναι η προσεκτικά μελετημένη φράση που θέλω να πω. Αρκούμαι στις διακριτικές αγκωνιές και κλωτσίδια, που πλαισιώνουν τον πάλαι ποτέ ήρεμο χορό μου. Επιμένει. "Τι θα γίνει ρε φίλε?", τίθεται το επιστημονικό ερώτημα. Τα γέλια του Άδολου που ακολουθούν προκαλούν στο πρόσωπό μου γελοία παραμόρφωση. 

Στο νου μου παίζει επαναλαμβανόμενα  το τραγούδι αίματα στο σημείο 03.02 και  η απορία: Που είναι οι σατράπηδες μπετατζήδες γκόμενοι να σαπακιάσουν στο ξύλο όλους αυτούς τους Α.?
Την κουνάω όμως κι εγώ την ουρά μου. Το να παραγγέλνεις ποτό προκαλεί, Λέλα μου, να μη μιλήσουμε δε για χορούς που μεταφράζονται πάντα σε τσαλίμι ή ερωτήσεις τύπου "τι γίνεται?καλά?" που συνοδεύονται άμεσα από ρουμάνικους υπότιτλους "κάνε με δική σου, αρχοντάντρα μου". Το μέγιστο κοκκυγοκούνημα όμως, είναι η διάθεση για τουαλέτα. Για ποιο κατούρημα και φτιάξιμο του στρινγκ που ενοχλεί, λέτε μαντάμ? Πρόσκληση είναι η τουαλέτα, για τους Α. Και την αντιλαμβάνονται πριν ακόμα την αντιληφθείς εσύ. Αυτή είναι η μαγεία.
Κι εγώ που νόμιζα πως τη ζούσα μέσα σε αγκαλιές πυκνών βλεφάρων..






25 Μαΐου 2011

Όχι πια Φώντας, μόνο φίλοι

Λίστα για ψώνια 


Κρασί λευκό
Κρασί κόκκινο
Σοκολάτες
Γαλατάκια Νουνου
Χρυσόσκονη
Στρασσάκια
Σαλιγκάρια
Καλσόν
Ζαρτιέρες
Πυκνά μαύρα μου βλέφαρα
Χαμογελάκι...
κι έτοιμος ο Φώντας.


Φώντας: παιδικός μου έρωτας..Μελαχροινός, έντονο βλέμμα, πυκνά βλέφαρα. Από τότε έχω μια κλίση στα πυκνά βλέφαρα. Είναι ακριβά όμως. Να επιστρέψω στη φυσιογνωμία Φώντα που με στιγμάτισε. Παρότι νεαρός και παιχνιδιάρης, ήταν αρμονικά αρρενωπός, ισορροπημενα ισχυρός και τόσο τοσοδούλικος παράλληλα! Για αναγνώστες με σύνδρομα ελλειμματικής προσοχής ή αβάσταχτης μουργέλας, αν μπουν όλα τα μπολντ γράμματα μαζί, γεννάται η λέξη Άριστος. Συγκεκριμένα, Αραρισιστοστος. (Μπράβο κοπέλα μου. Να,  το κρακεράκι σου). Θα 'θελα να 'ταν έτσι. Δεν ήταν.


Φώντας (ορίτζιναλ): Κακάσχημη σχεδιαστική φιγούρα σε σετ ζωγραφικής της κακιάς ώρας, που διαφημιζόταν στο κανάλι junior's tv - πάει κι αυτό, έκλεισε το 1728 - και επειδή μάλλον ήταν η μοναδική διαφήμιση-χορηγός, έβλεπες ανάμεσα σε μπολεκλολεκκονιεκ και βαβουροπατάτες την αφεντομουτσουνάρα του εξαμβλώματος που ακούει στο όνομα Φώντας. Ποιος άρρωστος γονιός θα φόρτωνε 10 τόνους ψυχολογικά αδιέξοδα το σπλάχνο του, κάνοντας ένα τέτοιο φρικαλέο δώρο? Η ατάκα και μόνο - "κι έτοιμος ο Φώντας!"- που ακουγόταν από χαρακτηριστική φωνή σπικερούς με άκρατο ενθουσιασμό, στοιχειώνει τα παιδικά μου χρόνια. Τι παιδικά δηλαδή. Μόλις τον πρωταντίκρυσα στα 9, ωρίμασα άμεσα, έπιασα δουλειά στην Θιβετιανή Πρεσβεία και παντρεύτηκα. Στα 9. 
Έψαξα σε κάμπους διαδικτυακούς, ραχούλες μολυβοκοντυλάτες, εχετεγειαβρυσούλες underground και δεν τον βρήκα. Εμένα στη σκέψη του με βρήκε η αναγούλα. Θέλω να τη μοιραστώ. Να τη βγάλω (με το ανάλογο ηχητικό κλιπ του μπλιιιιεαεααχχχκκκ) από μέσα μου με μια απάντηση επανάσταση.
http://www.youtube.com/watch?v=6Z-vRAu-idk&feature=player_embedded#at=73


Απεταξάμειν απεταξάμειν απεταξάμειν!


22 Μαΐου 2011

Χρόνια πολλά

Τι ζόρι το σημερινό. Δεμένα χέρια. Κανένα περιθώριο επιλογής. Μουσικές μαλαμοσωκρατικές που θυμίζουν πολλά. Μαλακία. Τεράστιο ελλάτωμα να συνδέεις τα πάντα και όλους με νότες. Δεν μπορούσα να συνδέω γεγονότα με τύπους κερασιών ας πούμε? Και δάκρυα. Πολλά. Ανεξέλεγκτα. Ίσως για ΑΥΤΟ που συνέβη προ 19 ημερών. Σωρευτικά είναι και τα δάκρυα εξάλλου. Μη νομίζεις. Ας είναι καλά ο Λ. που με παρότρυνε ακούσια με τον ιδιαίτερο τρόπο του και έριξα ένα-δυο. Τα υπόλοιπα όμως μάλλον θα κάνουν εμφάνιση όποτε γουστάρουν. 
Πω πω αν μπορούσε να ζωγραφίσει κανείς αυτό το κύμα αρνητικής ενέργειας που πνίγει όλες τις άμυνες και λογικές μου τούτη τη στιγμή.. Σαν σήμερα γιόρταζε. Όλη μέρα σήμερα με τριγυρίζει η σκέψη αυτή, τώρα της ήρθε να κάνει "τσα", που έχω πιει τα κρασάκια μου. Χρόνια πολλά δε μπορώ να πω πλέον. Κ όταν μπορούσα δεν τα είπα γιατί είμαι πολύ υπεράνω γκόμενα. Ας φάω σκατά τώρα. Ούτε εκεί που είναι το αδύνατό του σώμα έχω πάει. Ούτε εκεί που είναι του κυρίου Ν. το σώμα έχω πάει. Φοβάμαι. Ένας θεός ξέρει τι φοβάμαι. Αυτός ο θεός που δε μερίμνησε να μείνουν εδώ οι δυο τους. Ν. και Κ. Καλός μαλάκας κι ο θεός. 


http://www.youtube.com/watch?v=01Q7BBJYa2g

21 Μαΐου 2011

Δι εντ ισ νιαρ

Έρχεται η συντέλεια του κόσμου σε μια ώρα και κάτι και δεν προλαβαίνω να κόψω σαλάτα. Μόνο του το κοκκινιστό δεν πάει. Μου γεννάται όμως ένα ερώτημα: που θα κρυφτεί ο ιεροκήρυκας Χάρολντ Κάμπινγκ όταν θα τον ψάχνουν οι υποψήφιοι για παράδεισο και πλέον προδομένοι ακόλουθοί του? Το βρήκα: θα τον φιλοξενήσω εδώ, στο ανατιναγμένο-καταποντισμένο-λιωμένο-βουλιαγμένο από το μένος του Κυρίου, σπίτι μου να μιλήσουμε για συνταγές. Κοκκινιστού κυρίως.

Στην πασαρέλα γρήγορα!



Η κατάσταση έχει ως εξής: γκομενάκια πάνε κι έρχονται στην εξωτική παραλία με το μπόλικο εξωτικό τσιμέντο που φιλοξενεί προσωρινά (γιατί με το πρώτο κύμα τα φιλοξενεί η καλή θάλασσα) πορτοκαλί αποτσίγαρα. Έχουν ξεκινήσει τα μπάνια, ας μη γελιόμαστε, ο Λάκης πρέπει να προλάβει σε 2 βδομάδες να χτίσει 6 pack κοιλιακών και η Λέλα να σφίξει το κωλί της τόσο που να ανοίγει με αυτό μπουκάλι μπύρας. Να μην αναφερθώ - που θα αναφερθώ προφανώς - στο απαραίτητο ξεκατίνιασμα για τις ποσότητες κυτταρίτιδας που πλανιούνται στο χώρο και ποτέ μα ποτέ δεν είναι δικές σου. Πράγματι, δύσκολα βλέπεις τη δική σου καμπούρα, ενώ του άλλου -how convenient- παρουσιάζεται ανάλγητα μπροστά στα μάτια σου και σε εκλιπαρεί σχεδόν να την ντύσεις με κους κους (απαράδεκτη λέξη πρωινάδικου ενώ το φαγάκι είναι τόσο νόστιμο ρε γαμώτο..).
Το καμπούρι του καγκούρη όμως είναι το αγαπημένο θέμα των χύμα-χιππι τύπων, οι οποίοι με τη σειρά τους αποτελούν αγαπημένο θέμα των κυριών άνω των 65, οι οποίες με τη σειρά τους δεν είναι το αγαπημένο θέμα κανενός στην παραλία και αυτό είναι άδικο. Από την άλλη γλυτώνουν τα πολλά νοσοκομεία καθώς δεν πνίγονται, σκοντάφτουν, φτερνίζονται από τα καλά λόγια, όπως οι καημένοι οι κάγκουρες που γυρνάνε με first aid kit στο κάθισμα του συνοδηγού και μυξομάντιλα στο φλοράλ μαγιώ για τις ειδυλλιακές στιγμές που τους πετάγονται τα μάτια έξω από το αψού.


Δε λέω..υπάρχουν και όμορφα πλάσματα που παρελαύνουν στην τσιμεντένια προβλήτα και πέφτουν αιθέρια στο νερό. Μόλις τους πιάσει όμως το άγρυπνο, "αετίσο" μάτι των υπόλοιπων λουόμενων, κατακλύζονται από ισχυρότατο λόξυγγα και πολλές φορές καταπίνουν πολύ θάλασσα, με αποτέλεσμα να πηγαίνουν σα το σκυλί στ' αμπέλι. Δεν ξέρω πως πηγαίνει το σκυλί στο αμπέλι, αυτοί πάντως ψοφάνε - αιθέρια- μέσα στο νερό  και όλα επανέρχονται στον αρχικό ξεκατινιαστικό ρου τους. 
Το μόνο σίγουρο είναι ότι κάθε καμπούρης, καγκούρης, τσιμπούρης, χαμούρης παθαίνει "συχάλαση" που λένε και οι Χιώτες όταν βλέπει μορφονιούς και μορφονιές. Τη χοντρή με τη κυτταρίτιδα μέχρι το λαιμό θα την κοροϊδέψεις γιατί είσαι θεά και γοργόνα Άριελ. Το κορμί το φιδίσιο όμως το θες ίσιο, τεζαρισμένο συγκεκριμένα, με ανεμοβλογιά και οστρακιά στη Σπιναλόγκα. 


"You're making it worse now
 Everytime you criticise..."

http://www.youtube.com/watch?v=xxn-fz9mjo4

20 Μαΐου 2011

Όταν η Ανεργία κοίταξε βαθιά στα μάτια την Αμορφωσία...


Καλά τα νέα για τα Πανεπιστήμια. Επιτέλους, θα κλείσουν, θα βαφτούν δημοσία - φυσικά- δαπάνη στα χρώματα του καλοκαιριού που επιτάσσει η καλοκαιρινή μόδα Καλαμπάκας και θα γίνουν water malls για να ψωνίζουν τα παιδιά μας και να ρίχνουν τις βουτιές τους. Κάθε καμπάνα και μια πουτάνα έλεγαν οι παλιοί Συριανοί. Τώρα οι νέοι -Συριανοί και Υπερκαθεεξελιξηςέλληνες- θα λένε κάθε καμπάνα και μια φουντάνα, δηλαδή πισίνα. Θα δείξουμε έτσι το πραγματικό μας πρόσωπο στις Ευρώπες, αυτό με το γυαλί Τόμι Χίλφιγκερ και το ξασπρισμένο δόντι, που τόσο γοητευτικά πορεύεται στη ζωή και δε χρήζει ακαδημαϊκής εκπαίδευσης. Το άσπρο δόντι ξέξασπρο έχει γεννηθεί εκπαιδευμένο.

Η μεγάλη απόλαυση όμως, θα είναι τα πάρτι στα νεροMalls γιατί τα παιδιά μας θα απολαμβάνουν την ατραξιόν του "αδιόριστου". Οι αδιόριστοι για όσους δε γνωρίζουν είναι κάτι χλέμπουρες μορφωμένοι τάχα μου, που τους χρησιμοποιεί το κράτος ικανά, σε διάφορα πόστα, συναρτήσει του στοιχείου που σπούδασαν, το οποίο δεν ενδιαφέρει κανέναν. Στα υδροMalls ορισμένοι αδιόριστοι θα στέκονται ακίνητοι σε ρόλο αμφορέα ενώ άλλοι θα μοιράζουν αμυγδαλωτό Υδραίικο στις κυράτσες. Θα χρησιμεύσουν με αυτόν τον τρόπο κάπου, τουλάχιστον για τα επόμενα 3 χρόνια, που το Υπουργείο ανακοίνωσε ότι θα ξεκινήσει να τους διορίζει. Βέβαια, κανείς δεν έχει καταλάβει που, εφόσον δεν θα υπάρχει ούτε το κρυφό σχολειό, αλλά το κράτος θα φροντίσει τη διανομή τους σε τομείς φάμπρικας και χαβουζοκαθαρισμού οπότε δε θα χρειαστεί να ξανασχοληθεί μαζί τους - άντε γιατί σαν πολλά μας τα 'παν.

Ευχαριστούμε, τέλος, το ελληνικό κυμπέρνισι, που δεσμεύτηκε απέναντι στην τσατσά Τρόικα ώστε να τινάξουμε στον αέρα - σαφώς για 1η φορά - την εκπαίδευση και να χτίσουμε στη θέση της μια τουρνέ του θεάτρου Σκιών, τα γνωστά μας, αν μη τι άλλο ελληνικά μας, καραγκιοζιλίκια.


ΥΓ. Αν κλείσει το Τ.Μ.Σ.Π.Σ στο οποίο φοιτώ - παρασιτώ, θα κατασκηνώσω στο ντάινινγκ ρουμ του Ιωάννη Πανάρετου και θα μου μάθει εκείνος proengineer και html παράλληλα με ανάποδη βουτιά και βουτιά-μπόμπα.

19 Μαΐου 2011

Διονύσης Σαββ -ουρ- όπουλος


Ενθουσιάστηκα διαβάζοντας τις βαθυστόχαστες απόψεις του κυρίου Διονύση για τους μετανάστες της Αθήνας μας. Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμα άτομα στο καλλιτεχνικό στερέωμα που με ηλεκτροσυγκόλληση παραμένουν σταθεροί στις θέσεις τους, δηλαδή στις θέσεις ανθρώπων που φαίνεται πως δεν έχουν φάει ικανή ποσότητα σκατού στη ζωή τους. Χαίρομαι και επανενθουσιάζομαι όταν καλλιτέχνες - επαναστάτες της εποχής τους (έτσι επετράπη να τους αποκαλούν) συνεχίζουν να επαναστατούν για το καλό της πόλης μας και έχουν τη νοημοσύνη και το κύρος βεβαίως να ξεχωρίζουν αυτούς που θέλουν το κακό της.

Μπορούμε τους μετανάστες και τοξικομανείς να τους αποκαλούμε χάριν συντομίας κουράδες ή σαβούρα. Οι κουράδες, λοιπόν, ας ξεκουμπιστούν σε όποιο νησάκι χρειάζεται βαστάζους, πουτάνες, οικοδόμους, γυαλιστές μήλων, φύλακες σκύλων και σε γενικές γραμμές όπου χρειάζονται εργατικά χέρια χωρίς δικαιώματα, έτσι ώστε ο νησιώτικος πληθυσμός να τους εκμεταλλευτεί ως πρέπει και να ζήσουν επιτέλους τα ελληνικά νησιά μας. Οι δε μόνιμοι κάτοικοι, οι λεγόμενοι νησιώτες - που παρεμπιπτόντως είναι όλοι επιστήμονες με 12 ντοκτορά ο καθείς στο βιογραφικό του άρα και υπεράνω- είναι ατρόμητοι με αποτέλεσμα να μη φοβούνται τη σαβούρα με τα συνεπακόλουθά της. Θα ζήσουν έτσι αρμονικά με τις "άλλες" πλευρές του νησιού τις οποίες θα επισκέπτονται με τα σχολεία μια φορά το μήνα και θα πετάνε μπανανόφλουδες και ποπκόρν για να δουν ποια κουράδα θα τα αρπάξει πιο γρήγορα. Θα είναι χρήσιμες αυτές οι επισκέψεις για να κατανοούν τα μικρά ελληνόπουλα φράσεις από την ελληνική αργκό, όπως η περιβόητη "ο,τι αρπάξει ο κώλος μας".

Οι τοξικομανείς μπορούν να μπουν σε μια ψαρόβαρκα το μωρό μου, και να σταλούν στη χαμένη Ατλαντίδα, στην οποία ουδεμία πρόσβαση έχουν οι έμποροι που τρομάζουν τον κύριο Διονύση. Βέβαια δεν ξέρουμε τι θα απογίνουν, καθότι κανένας δεν ξέρει που χάθηκε και αυτή η ρημάδα η Ατλαντίδα, αρκεί όμως που θα την εκμεταλλευτούν οι πρέζακες. Εκεί πηγαίνοντας θα είναι ευτυχισμένοι και πλήρεις αφού όλη μέρα θα βαρούν ενέσεις ο ένας στα μάτια του άλλου μέχρι να τους πέσουν οι βολβοί και τότε δια μαγείας θα αποτοξινωθούν και θα γυρίσουν σε παραδοσιακές συνήθειες- παιχνίδια όπως οι βόλοι* (εδώ βολβοί).

*έχουμε καταλάβει ότι έχω φάει ένα σκάλωμα με τους βόλους τον τελευταίο καιρό?

Γλυτώσαμε έτσι από τις κουράδες. Στην Αθήνα θα μείνουν ευτυχώς όλοι οι κάτω των 25 θεάρεστοι καραντόπιοι Αθηναίοι, πίστεψέ το είναι αμέτρητοι οι γηγενείς, που φρόντιζαν ανέκαθεν κάθε γωνίτσα της πόλης και αναγκάστηκαν για καμιά 100σταριά χρόνια να τη γράψουν στα αμελέτητά τους εις ένδειξιν διαμαρτυρίας στους ξένους. Με τα μούτρα και τα νάζια όμως, είδες τι κατάφεραν; Νιάτο και χαρά στο κέντρο της πόλης μας.. Αφού περνούν τα 25 θα παίρνουν πόδι και αυτοί με τη σειρά τους προς τα σπα-λατομεία για χαλάρωση εφ' όρου ζωής και έτσι η πόλη μας θα σφύζει από μπρίο και καρναβάλια.

Μ' αρέσει πολύ η άνωθεν προοπτική, ειδικά όσο σκέφτομαι ότι ως κατακάθια θα έβλεπαν τη μητέρα μου και τα αδέρφια της, που είναι παιδιά μεταναστών μιας εποχής πιο δύσκολης από τη δική μας και σε μια χώρα τότε πιο αφιλόξενη από τη δική μας.

Γεροξεκούτη Σαββόπουλε, δικαιώνομαι που ποτέ δε συμπάθησα τη μάπα σου. Ούτε οι μουσικές σου με ξετρέλαναν ποτέ. Άι σιχτίρ.







Κενό

Διάβασα κάτι που με προσγείωσε απότομα. Η πραγματικότητα σε διαλύει ώρες ώρες.

Κανένα νόημα- φταίει η νύστα

Προσπάθησα να γράψω αλλά χορεύουν σάμπα ιχθυοκόμοι από Νέα Γουινέα στο κρανίο μου και αδυνατώ να πιάσω μολύβι και χαρτί.. (τόσο αποξενωμένη είμαι από την ιεροτελεστία αυτή, που δε θυμάμαι που μπορεί να έχω μολύβι στην οικία μου). Δυνατή μέρα, καθοριστική. Άντε να φεύγουν οι πρωινοί. Ή ας καθίσουν αν θέλουν, απλώς να με "αφήκουν" στην ησυχία μου. Άσε που τελικά και μαζωχιστικά, με τα καραγκιοζιλίκια και τις ανωριμότητες που ζω, έχω πάλι έμπνευση. Γράφω μουσική δωματίου, κουζίνας κυρίως, με πεπαλαιωμένο δάπεδο και πράσινη σανίδα κοπής. Προς το παρόν πέφτει η γραφίδα από το χέρι εξαιτίας κοπώσεως (θεατρινισμός και οικτρό ψέμα που κανέναν δεν ξεγελά, απλώς διασκεδάζει τους άυπνους). Καληνύχτα.

Ικαρία, η κάρια

Δείχνει κάποια εμμονή το καθισιό μου στο πισί και δυο συγκεκριμένα τραγούδια σε επανάληψη μέχρι να σπάσει το κρανίο μου και να πεταχτούν στους τοίχους του γαλάζιου δωματίου οι επαναλαμβανόμενες μελωδίες? Αποφεύγω να αναφερθώ σε μυαλουδάκι απλωμένο στο γαλάζιο τοίχο, αναμφίβολα όμως είναι ωραία η χρωματική αντίθεση κοκκινομυαλού- γαλάζιου (μυαλού). Δεν ξέρω αν αναφέρθηκα στο χρώμα του τοίχου-ΓΑΛΑΖΙΟ.

Αποφάσισα ότι θα πάω εκδρομή. Γι αυτό γράφω τώρα, για να ξαναθυμηθώ τη σκέψη εκδρομή- μέχρι επίπεδο σκέψης θα φτάσει, όταν θα βουλιάζω σε java και c++ και θα θέλω από αγνή ζήλεια να πάθει εγκαύματα 1ου βαθμού το ξαναμμένο τουρισταριό που θα περιφέρεται άσκοπα στο νησί. Η πρόταση για Ικαρία είναι δελεαστική οφ κορσ, έχω ενδοιασμούς όμως για την παρέα. Όλα τα υπόλοιπα τα έχω διευθετήσει: έχω πουλήσει το ένα μου νεφρί (σε ευχαριστώ @DragoMustBreakU για την εξαιρετική ιδέα), έχω δηλαδή κεφάλαιο ικανό για ζωή χαρισάμενη 3 ημερών, οι περισσότερες μέρες θα μου κόστιζαν πάγκρεας και χολή και θα χώλαινε το πράμα. Από χρόνο τώρα, άλλο τίποτα. Τίποτα όμως. Δεν προβληματίζομαι, βέβαια, γιατί μετά την υπερκόπωση-καταρράκτη-τενοντίτιδα που θα έρθει από τις ώρες που κάθομαι στον υπολογιστή, σύντομα θα είμαι φυτό και δεν θα χρειαστεί να αναλώνομαι σε επικοινωνία με συνανθρώπους συμφοιτητές και άλλα τέτοια αχρείαστα για ένα διάστημα. Ένα τριήμερο διάστημα. Το σημαντικότερο εδώ να σημειώσω, είναι ότι θα ξελακουβιάσει η καρέκλα που από την κωλοκαθίστρα έχει αλλάξει χρώμα και σίγουρα διάθεση. Είναι κάπως π(ι)εσμένη..

Σε αυτό το σημείο, επανέρχομαι στα τραγούδια που ακούω επαναλαμβανόμενα, στον πονοκέφαλο που φέρνουν αλλά σαδιστικά δεν τα αλλάζω μέχρι να πάθει αγκύλωση ο αυχένας από την αυτιστική κίνηση του μπρος πίσω, στον απαράδεκτο καφέ που έφτιαξα - πόσο κουλή μπορώ να γίνω πια, στα κουλά μου χέρια που τρέμουν από τον τρισκατάρατο καφέ, στις λέξεις που περνάνε από διάφορα στάδια ξφοηωωνωοηξηωιδγιχψααδψποδπσνλψσοωηο για να φτάσουν στο σημείο να αναγνωρίζονται, στην καταλληλότητα της παρέας για την εκδρομή, στον καιρό που μας επήδηξε επιδεικτικά τη διάθεση για βουτιά, στην καταλληλότητα της παρέας για την εκδρομή (όχι, δεν το έγραψα δις καταλάθος), στη συγκάτοικο-αγαπημένη που την κάνει με ελαφρά και νοιώθω μοναξιά ήδη, στην πρόταση αυτή που μπορεί να γίνει ακόμα μεγαλύτερη και ακόμα πιο αντι-συνειρμική και τέλος στο πρωινό ξύπνημα. Και πιο τέλος στον βασιλιά της χώρας των απαίσιων νερομπουλικαταπικρωνκαφέδων, που έχω μέσα στο φλιτζάνι μου.

Το πόρισμα όλων?
Να πάω σούπερ μάρκετ.




17 Μαΐου 2011

Τίποτα ακόμα

Δύο εβδομάδες. Ακόμα κανένα ξέσπασμα, κανενός είδους. Ακόμα και τα ξεσπάσματα γέλιου είναι εντελώς "στημένα". Περισσότερο ένταση βγάζω γελώντας παρά γελάω. Δεν ξέρω αν είναι αντιληπτό αυτό. Γελάω όλη την ώρα με πράγματα που είναι το λιγότερο του κώλου. Παίρνουν και θάρρος οι γύρω μου που λένε πράγματα του κώλου και αυξάνουν τη συχνότητα κωλο- βομβαρδισμών. Άντε να δούμε..

ΥΓ. με τρομάζω λίγο.

16 Μαΐου 2011

Τι ξεστόμισε ο θεός???

Πλοίο της γραμμής, καθημερινή, 7μιση το πρωί, αριθμημένα καθίσματα, σχεδόν άδεια. Επειδή όμως ο κυρ Μέρφης και ο νόμος του είναι πολύ μπινέδες, ήρθε στο ακριβώς μπροστινό μου κάθισμα μητέρα με το αγγελούδι της αγκαλιά και δίπλα της ακριβώς, ο σύζυγος. Όλα καλά ως τώρα? Ναι. (Απαντάω στον εαυτό μου, 1ο στάδιο παράνοιας).

10 λεπτά αφότου το πλοιάριο ξεκίνησε, ξεκίνησε μαζί του και το μαρτύριο όλων των επιβατών των αριθμημένων καθισμάτων. Το αγγελούδι μεταμορφώθηκε σε δεινό δυνάστη με δυνατή φωνή και διττή ιδιοσυγκρασία: γλυκυτάτη η 4χρονη μικρή όταν τη μπουκώνουν μπισκότο από το Καφέ της μαούνας, κέρβερος όταν σταματούσε το σαβούριασμα. Το κοριτσάκι γυρνούσε σαν αφιονισμένο και ταρακουνούσε όλα - το εννοώ - τα καθίσματα μέχρι να της γίνει η αναμενόμενη γλυκιά παρατήρηση από τον κάθε επιβάτη. Όταν πια αυτό το παιχνίδι πάλιωσε σαν το καλό κρασί, αποφάσισε ότι ήταν πολύ ενοχλητικό, άρα και ιδανικό, να πετάει τους μαρκαδόρους της στα πόδια των επιβατών. Τρελό το κέφι. Ξινές, άυπνες μούρες την κοιτούσαν, κανείς δεν τόλμησε να εναντιωθεί στην ισχύ της. Κάποια στιγμή κωλομπαστακώθηκε δίπλα στον πατέρα της που ήταν βαριά απασχολημένος με επαγγελματικά τηλεφωνήματα (η μάνα απουσιάζει ήδη κάποια ώρα, συγκεκριμένα 2 ώρες και καπνίζει σα φουγάρο στο κατάστρωμα για να ξεχάσει). Κάθεται λοιπόν, η μετενσάρκωση του Νέρωνα, ακριβώς μπροστά μου και πάλι.

Σε εκείνο το σημείο έπαθα πολιτισμικό σοκ. Άρχισε ένας εκκωφαντικός ήχος να επαναλαμβάνεται ρυθμικά, παρόμοιος με μουσικό χαλί ιεροτελεστίας και ανθρωποθυσίας. Μου θύμιζε γκονγκ, λίγο από τύμπανα κολάσεως, λίγο από soundtrack της συντέλειας του κόσμου, δεν είχα καταλάβει ακριβώς και επειδή είμαι γυναίκα κουτσομπόλα και του κεφιού, σηκώθηκα να δω τι εύηχο μουσικό όργανο ήταν αυτό που είχε στα τετράχρονα χεράκια του ο Ορφεύς της εποχής μας και να του το χώσω στο στόμα μαζί με μπισκότο από το Καφέ της τράτας μας της κουρελούς. Τρόμαξα μπροστά στην ευρηματικότητα του μικρού Χίτλερ: Δίσκος από το εστιατόριο της σκούνας, με δυο πιάτα γεμάτα μαρκαδόρους και βόλους ("πουλάνε ακόμη βόλους?"αναρωτήθηκα) και για μπαγκέτες σε αυτό το αυτοσχέδιο κρουστό είχε μεταλλικά πιρούνια. Να μη σας πω τι ιδέες μου μπήκαν με τα πιρούνια. Με κοίταξε ο πατέρας με αποσβολωμένο ύφος που είχα κρεμαστεί πάνω από το βλαστάρι του αποσβολωμένη, και στιγμιαία αποσβολώθηκε και το βλαστάρι. Στιγμιαία...

Μετά ήρθε το μουσικό κρεσέντο της συναυλίας και τη σύνθεση συνόδευσε συνονθύλευμα κραυγών και τσιρίδων. Για όσους δεν κατάλαβαν, είναι αυτές οι τσιρίδες των μικρών παιδιών που πιάνουν πολύ υψηλές συχνότητες και διώχνουν τα σκυλιά προκαλώντας ευχάριστα ρήξη τυμπάνου στο ανθρώπινο αυτί. Εκεί ο θηλυκός Μπετόβεν βαρέθηκε, έριξε κάτω όλο το μουσικό όργανο, με τα σέα και τα μέα του, πέρασε πάνω από τον μπαμπά πατώντας κυριολεκτικά παντού, κι άρχισε δεύτερος γύρος στο κατοστάρι. Μετ' εμποδίων. Μετ' ανθρώπινων, σάρκινων εμποδίων. Το ουρλιαχτό, ουρλιαχτό. Κατεβαίνει η μάνα αφού απέρριψε δύο προτάσεις αυτοκτονίας που της έγιναν στο κατάστρωμα της βάρκας μας, και κάθισε δίπλα στο σύζυγό της παραθέτοντάς του το αστείο ερώτημα - πλέον ανέκδοτο: "Που είναι η μικρή?" Γέλασε το χειλάκι των άυπνων ξινομούρηδων επιτέλους, να 'ναι καλά η γυναίκα....Μπορεί να ήταν και η μοναδική επιβάτης που δε γνώριζε-άκουγε-ένοιωθε την παρουσία της ΜΙΚΡΗΣ.

Το φουσκωτό μας με αργούς ρυθμούς βούλιαζε στην εξουσία της θυγατέρας και η χτυπημένη από τη μοίρα -και από καλή πρέζα ενδεχομένως - μάνα, ήταν "άλλος για τη βάρκα μας;". Το τελειωτικό χτύπημα όμως ήταν η απάντηση του περήφανου πατέρα: "Εδώ γύρω. Ευτυχώς δίνει λίγη ζωή στο πλοίο."
Ενός λεπτού σιγή.........




Ε...φίλε.., ανίκανε γονέα, τέτοια ζωή πάρ' τη μου. Πάρε μου τη τώρα! !

Γεια σου, Margkw μου!

Η ώρα της συγγραφής ήρθε. Μετά από ένα κείμενο στο blog της θεάς αδερφικής μου φίλης, μπήκα σε βαθύτατες σκέψεις για το τι σκατά φάτσες επιλέγουμε να είναι γύρω μας. Γιατί κολλάμε σε κάποιες και όσα και να μας σούρουν καθόμαστε εκεί, βδέλλες? Συγκεκριμένα η περιπτωσάρα μου, απαιτεί τα χείριστα, τα μύρια όσα, για να καταλάβω ότι πρέπει να σουτάρω ανθρώπους. Χάιντε χάιντε, δηλαδή.
Καιρός να μάθω από τα λάθη μου (είπε η πρωταγωνίστρια κοινωνικούρας-κλισέ ταινίας που κρύβω μέσα μου)(ύστερα έγινε κοντινό στο σφιγμένο, αποφασισμένο πρόσωπο της εν λόγω πρωταγωνίστριας και άρχισε ένα απόσπασμα από όπερα του Βάγκνερ για να προκαλέσει ανατριχίλες στον ανυποψίαστο-μαλακοπίτουρα θεατή, που βλέπει τέτοιες κοινωνικούρες-κλισεδιές-μαλακοπιτουριές).
Επειδή ξέφυγα, να επιμείνω μπας κ με πείσω ότι θα μάθω από τα λάθη μου και αυτή τη φορά θα δοκιμάσω να ξεχάσω άμεσα. Και την επόμενη φορά μη δένεσαι τόσο ρε ζώον, θα μου πω. Μετά θα ακούσω κλαφτερά τραγούδια μοιρολογιού γι' αυτό που τέλειωσε και αύριο πρωί όλα τέλεια. Μωρέ τι μας λες..

9 Μαΐου 2011

Ουστ


Κάνει καλό να κοιτάς φωτογραφίες από παλιά? Η ενδεχόμενη αναπόληση βοηθάει τελικά ποιόν? Απελπισία και μοναξιά νοιώθω όταν πέφτω σε παλιές φωτο. Και λέω "πέφτω" γιατί όσο με θυμάμαι ποτέ δε χαζεύω παλιές φωτογραφίες για να τις χαζέψω, παρά μόνο όταν μου ζητάνε κάποια, ή θέλω να δείξω κάτι συγκεκριμένο σε κάποιον.
Και να που τότε, με παγιδεύει η αναπόληση στις μεγάλες μνήμες που πίστευα ότι δεν είχα και σχεδόν προσεγγίζω τον εθισμό. Δεν θέλω να σταματήσω να βλέπω. Σε μερικές κολλάω. Πολύ. Έχω απροσδόκητα όμως αναπτύξει μια άμυνα, που λέει "ουστ" όταν κολλάει η μούρη σε ορισμένες φυσιογνωμίες του παρελθόντος, βλέπε Δ, Π, ξανά Π, ξαναμανά Δ, Γ, Μ, Χ, όλο το αλφάβητο - μαζί και το σανσκριτικό, αλλιώς δε φτάνει.
Εκεί είναι τα μεγάλα διλήμματα: Τις καις, γιά κλαις?? Τίποτα από τα δύο! Σκάβεις ένα λάκκο στην αυλή που όλοι έχουμε, με τις τσάπες και τα φτυάρια από την αποθήκη που όλοι έχουμε, πετάς μέσα τις φωτογραφίες και ό,τι άλλο σου 'ρθει εκείνη την ώρα - βλέπε κατιναριό γειτόνισσα που όλοι έχουμε - και κοτσάρεις και ένα handmade σταυρό με handmade επιγραφή "Αισιχτιρ". Αυτό μάλιστα. Συγκροτημένη και ώριμη αντιμετώπιση. Σιγά μην κάθεσαι να μαραζώνεις πάνω από ένα κομμάτι χρωματιστό χαρτί, ή μπροστά σε μια οθόνη. Μωρέ, θα κάθεσαι...Κι αυτή είναι η μαλακία.

Great Expectations - Book, Movie, Reality

Μα τι έκπληξη ήταν αυτή? Ξεκίνησε η ταινία, με τις πρώτες σκηνές σκληρές, λανθασμένου παιδαγωγικού χαρακτήρα θα τις χαρακτήριζα, και σιγά σιγά ξεδιπλωνόταν η παράνοια σε όλο της το μεγαλείο. Οι τελευταίες δεκαετίες παράγουν ταινίες που σφύζουν από αρρώστεια και εμμονή, σεναριακά λοιπόν, ενδεχομένως και να μη με εντυπωσίαζε. Ε, μην κοροιδευόμαστε όμως, το βιβλίο - έπος του μεγάλου Charles Dickens γράφτηκε το 61. Και δε μιλάμε για το 1961. Επομένως, μάλλον εντυπωσιάζομαι δικαίως.(να σου και μια ρίμα της πλάκας).

Έγιναν 3 αν δεν απατώμαι μεταφορές του βιβλίου στον κινηματογράφο, μεταξύ των οποίων και μια βουβή. Τελευταία ήταν αυτή που είχα την τύχη να παρακολουθήσω, του 1946. Δε θα σχολιάσω τόσο τις ερμηνείες του πρωταγωνιστή που μου θύμιζε λίγο κακιά βερσιόν του Τάκη Ζαχαράτου, και του συγκατοίκου του που επίσης μου θύμιζε Τάκη, όσο την ερμηνεία της Εστέλα, που ήταν και το μήλον της Έριδος. Στην αρχή της ταινίας που είναι σε νεαρή ηλικία, ερμηνεύει τόσο καταπληκτικά το ρόλο της άρρωστα καλομαθημένης, που θες να την πιάσεις από τα αχυρόμαλλα και να της σαπακιάσεις στο ξύλο. Οι ψυχωτικές ατάκες της κυρίας που "υιοθετεί" την Εστέλα, δίνουν ρέστα, αλλά δεν προκαλούν τόσο θυμό, όσο οίκτο για μια γυναίκα που έθεσε σε παύση τη ζωή της από την ημέρα που την "έστησε" ο γαμπρός, και σαπίζει όπως η γαμήλια τούρτα της. Να ενημερώσω ότι η τελευταία φράση περί σαπίλας, βγήκε από το στόμα της κυρίας αυτής, αφήνοντας με, με το σαγόνι να κρέμεται κανένα 20άρι εκατοστά κάτω, αφού είχα μπροστά μου και την αντίστοιχη εικόνα της τούρτας-λάσπης. Τα ποντικάκια που την περιτρυγίζαν σιγόνταραν το σοκ μου: "καλά, το παιδάκι που πρωταγωνιστεί στην ταινία, δεν έχει χεστεί πάνω του με τα ποντίκια στα μουχλιασμένα φαγιά και το ανατριχιαστικό σκηνικό?".

Όταν ξεπέρασα το σοκ, ήταν αργά, γιατί το διαδέχτηκε νέο, πιο δυνατό, στη σκηνή που η κυρία με τις ψυχώσεις καίγεται ολοζώντανη, στις κραυγές της οποίας μου σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο - κοινώς τσουτσούριασα ολόκληρη (και ολοζώντανη). Λίγο πριν τον ξέφρενο θάνατό της, η κυρία αντιλαμβάνεται τι κακό έχει κάνει στην ανατροφή της Εστέλα, καταστρέφοντας την ιδιοσυγκρασία και παιδικότητα της ολοκληρωτικά. Υπάρχει οπότε και η υπόνοια Θείας Δίκης. Κλισέ, αλλά μ'άρεσε. Είναι αυτή η δικαίωση του βλαμμένου παρατηρητή.

Το γλυκανάλατο τέλος, δε χάλασε τη πικρή γεύση της υπόλοιπης ταινίας. Θα την ξανάβλεπα αρκετά σύντομα. Πρώτη κίνηση όμως, είναι να ξετρυπώσω το βιβλίο από τη βιβλιοθήκη μου και να το διαβάσω. Ελπίζω να μη στενοχωρηθεί (μιλάμε θρήνο κι οδυρμό, τουλάχιστον) ο Κάφκα που θα παρατήσω στη μέση τη Δίκη του για λίγο..

6 Μαΐου 2011

Τίποτα για να γράψω

3 μέρες πέρασαν. Νοιώθω ότι έχει περάσει κανα τρίμηνο. Δεν νομίζω πως το έχω καταλάβει. Δεν ξέρω.

14 Απριλίου 2011

ΕΚΕΙ

Επειδή είμαι λίγο βραδύστροφη και απαιτεί η κούτρα μου χρόνο να εμπεδώσει γεγονότα και να αποκρυσταλλώσει μια άποψη, μπορώ τώρα να αναφερθώ στη συνάντησή μου με τον αγαπημένο μου συγγραφέα - ακούγεται σαν φράση από παιδικό λεύκωμα - που έλαβε χώρα προ διμήνου. Είχε έρθει ως ομιλητής σε σεμινάριο, στην ξενιτιά που κατοικώ. Εννοείται πως κωλοκάθισα στα καρεκλάκια του αμφιθεάτρου που θα γινόταν το σεμινάριο, μισή ώρα πριν, ντυμένη σα γύφτος για να μην προσέξει την απαράμιλλη ομορφιά μου( κι όχι επειδή είχα ξεσκιστεί στην κούραση όλη την εβδομάδα με διαδίκτυα και Java, και δεν είχα δύναμη ούτε στον κόρφο μου να φτύσω) και με πάρα πολύ εφηβικό ενθουσιασμό στην τσάντα μου. Στην ίδια τσάντα είχα το τελευταίο βιβλίο του, που με τύψεις ομολογώ ότι δεν το είχα τελειώσει τότε, και κάτι άλλα αντικείμενα γυναικολογικής φύσεως που δεν αφορούν τον αναγνώστη. Στο προκείμενο τώρα.. Καθόταν στην κορυφή του αμφιθεάτρου, δεν τον είχα εντοπίσει βεβαίως γιατί είχα καρφωθεί στο μπροστινό, πρώτο, με την καλύτερη ορατότητα, έδρανο. Όταν η εισηγήτρια του σεμιναρίου του απηύθηνε το λόγο, και κατάλαβα ότι ήταν ΕΚΕΙ, σχεδόν μου 'ρθε κόλπος. Στεντόρεια, καθαρή φωνή, όχι τόσο καθαρή άρθρωση, εύστοχα, κυνικά σχόλια, χιούμορ και σε γενικές γραμμές προσωπικότητα πολύ κοντά σε αυτή που ψυχογραφείς διαβάζοντας όλα τα βιβλία του. Τελείωσε η πρώτη μέρα του σεμιναρίου, συγκρατήθηκα για να μην πέσω στα πόδια του για ένα αυτόγραφο- αν έχεις το θεό σου δηλαδή, τι ξεπεσμός - και έφυγα κατενθουσιασμένη. Δεύτερη μέρα ήταν όλη δική του, αγόρευε, και αγόρευε, και αγόρευε... Άρχισα να εντοπίζω σημαδάκια ναρκισσισμού και παρτακισμού. Τσίμπημα απογοήτευσης. Δεν το άφησα να με κυριεύσει όμως! ΕΚΕΙ, μπάστακας η δικιά σου. Άρχισε μετά ένα υβρεολόγιο ξεγυρισμένο για τις μάχες του '21, θέμα που ουδεμία σχέση είχε με το θέμα του σεμιναρίου, αλλά δε βαριέσαι, κουβέντα 2ωρη να γίνεται. Κάπου φανατίστηκε, κάπου τσαντίστηκε, κάπου πλατείασε, κάπου κουράστηκα, κάπου χέστηκα από τη χαρά μου όταν τελείωσε το σεμινάριο. Όχι κάπου, ΕΚΕΙ..

12 Απριλίου 2011

Καλά τα αστεία όλα, και ο κυνικός λόγος με τα εριστικά νεανικά στολίδια. Πολύ αρέσκομαι σε τούτο το στυλ γραφής. Δεν έχω και κανένα άλλο στυλ βέβαια. Δεν ξέρω αν έχω καν στυλ. Δεν ξέρω ποιά είμαι..ε.., άλλη ώρα αυτά...ΠΡοσπαθώ να δώσω ένα τόνο χαρούμενο, για να μου δώσει ύστερα ο τόνος, ένα τόνο χαρούμενης χαράς, ώστε να μπορώ να ανταπεξέλθω στο χαμό του Α. Το έμαθα πριν λίγο, μέσα σε ένα 5μηνο έφυγαν τρομακτικά άδικα - πότε είναι δίκαια όμως, να μου πεις - 2 νέοι άνθρωποι . Για τον πρωτο θα ξεσπάσω άλλη φορά. Ο δεύτερος που έφυγε και κηδεύεται μεθαύριο, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί..Ποτέ δεν μπορω να καταλάβω γιατί. Μόνο ενέργεια μπορώ να στείλω στους ανθρώπους του που έμειναν πίσω, άιντε και κανένα λουκούμι από το νησί(απαράδεκτο αστείο, αλλά βγαίνει αμυντικά). Πρέπει να στηρίξω το φίλο μου, που τον υπερλατρεύω, και του ήταν κολλητός.
Α., μας την έκανες νωρίς, μανάρι μου...

Ρόδα, Τσάντα και Κοτσάνα 2010

Έκανα το ατόπημα εχθές βράδυ να βάλω με παρακίνηση της συγκατοίκου μου, τη νέα έκδοση-συνέχεια (αν θα τολμούσε κανείς να την αποκαλέσει έτσι) του Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα, του 1982. Δε δηλώνω φανατικός ακόλουθος της προ τριακονταετίας τριλογίας, ομολογουμένως όμως απόλαυσα παρακολουθώντας τη, το τρασ τιβι σε όλο του το μεγαλείο. Η διαφοροποίηση που εντόπισα στη συγκεκριμένη προσέγγιση του 2010, είναι μια μικρή κατάθλιψη που αναδύεται από ορισμένους ξεπε(ρα)σμένους ηθοποιίσκους, που δεν καταδέχεται να τους εμφανίσει πλέον ούτε το γυαλί, ούτε το πανί, ούτε οποιοδήποτε άλλο υλικό. Άσε που έχω την πεποίθηση ότι θα θεωρήθηκαν φαβορί, άρα και τους έχωσαν μέσα. Ενώ συνηθίζω να βλέπω την όποια σαβούρα μέχρι τελικής πτώσεως, τη συγκεκριμένη - ταινία εννοώ...- άντεξα να δώ μέχρι και τα 2 τρίτα. Ϊσως όταν αποκτήσω ψυχικό απόθεμα, δω και την υπόλοιπη, αλλάξω γνώμη και το ρυθμίσω να παίζει συνέχεια στο repeat. Το επιπόλαιο τμήμα της υπόθεσης, είναι ότι αυτή τη στιγμή κάνω διαφήμιση μέσω αντιδιαφήμισης, αλλά κάπου έπρεπε κι εγώ να τα πω..!