30 Μαΐου 2011

Το μινόρε του τε -νε- κέ



Είχα εψές την τύχη να παρακολουθήσω ένα εξαιρετικό μουσικό σχήμα, στου οποίου το όνομα δε θα αναφερθώ, μην καταλάβει κανείς ότι παίρνω ποσοστά ικανά να ζήσουν και τα δισέγγονά μου (ψέμα, φτώχεια καταραμένη). Καθόμουν στην πρώτη σειρά του θεάτρου, δυστυχώς καθόμουν, γιατί ήθελα να πεταχτώ όρθια και να χορέψω μέχρι δραματικό καρσιλαμά Δράμας. Τα 5 άτομα που ήταν επί σκηνής, επέλεξαν γύρω στα 8 κομμάτια από τη ρεμπέτικη μουσική και τους άλλαξαν τα φώτα, με την καλή -την καλύτερη για την ακρίβεια!- έννοια.

Κάθε φορά που μ' αρέσει κάτι εξαιρετικά πολύ, βουρκώνει ανεξέλεγκτα το μάτι το τσακίρικο και εχθές μια απ' τα ίδια. Χαρούμενες μουσικές και το δάκρυ κορόμηλο. Απόλυτα λογικό. Λογικά τότε, μου απευθύνει το λόγο η 6η προσωπικότητα μου, η Λαμπετική "είσαι ευαίσθητη, κορίτσι μου." Δεν χρειάζεται να παρατεθεί ο διάλογος που ακολούθησε μεταξύ τριών προσωπικοτήτων μου (συμμετείχαν με το έτσι θέλω η Κροποτκινική και η πρωτοεμφανιζόμενη Σαββοπουλική) που κατέληξε σε έντονο διαξιφισμό. Οι υπόλοιπες που παρακολουθούσαν τη λογομαχία αποφάσισαν να χωρίσουν τα τσανάκια τους για λίγο καιρό ωσότου να κοπάσει η καταιγίδα που ξέσπασε στο μυαλό μου μόλις τους είδα. Τους πέντε.

Το θέμα όμως δεν είναι η απόδοση των πέντε, που κατά την ταπεινή μίζερη γνώμη μου απογείωσαν τα επιλεγμένα κομμάτια, αλλά η γνώμες των εξ' απροόπτου φιλόμουσων και τουλάχιστον βιρτουόζων ακροατών, που αντί για τσίπουρα και χταποδοκροκέτες ξεγελάστηκαν από άλλους ταλαντούχους φιλόμουσους και ήρθαν στη συναυλία. Όταν άκουσα το πόρισμα "με πήρε ο ύπνος", με πήρε ξώφαλτσα ένα βόλι και μου 'πεσε το αυτί. Με δυσκολία το μάζεψα, μαζί και την αγανάκτηση μου. Κάθε γνώμη όμως σεβαστή. Ναι, νομίζεις. Σε κάτι τέτοιες γνώμες αντιτάσσεται η έννοια του Λογοφασισμού, και καλά κάνει. Αγαπητοί αξιότιμοι, χοντροκομμένοι τενεκέδες, γιατί ήρθατε στη συναυλία? Αφού δε σε πάει η βιόλα, χαζοβιόλα ούτε εσένα το κοντραμπάσο, λαμπερό μου μπάζο. Είναι δυνατόν, να καίνε τα δάχτυλά τους οι μουσικοί on stage και εσύ μέσα στη μια ώρα παράστασης να παθαίνεις χαρμάνιασμα, συχνοουρία, γάγγραινα κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο?

 Είναι δυνατόν. Και λυπηρόν. Αλλά αυτή είναι μόνο η γνώμη των 34 εν παραλλήλω προσωπικοτήτων, που ζουν εντός της κεφαλής μου. Δυστυχώς ανάμεσά τους, σε κάτι τέτοια θέματα, αποκτά ανάστημα η Γιωργοπαπαδοπουλική.

"Πάρετε" μια γεύση, και ο καθένας ας κρίνει ως νομίζει.
Το μινόρε του τεκέ











28 Μαΐου 2011

Πέσε μου τη, Ωχταπόδη μου


Μόλις ξύπνησα από μια νύχτα περίεργη και αποκαλυπτική. Επιβάλλεται ο καφές και "κάτσε να σου τα πω, Λέλα μου!!". Έτοιμο το καφεδάκι...

Λοιπόν, ο κόσμος έχει εκτροχιαστεί, μαζί του κι εγώ. Με συνεπαίρνει αυτή η παράνοια που διακρίνω στα βλέμματα, αυτή η άνεση να απλώνεις τα χεράκια τα αθώα και να χαιδεύεις ότι βρεις διαθέσιμο, πλάτη, μέση, καρέκλα, τασάκι, κώλο. Κάπου δεκαοχτώ ώρες πιο πριν, έρχεται η στιγμή που θα πω ώπα φίλε, κάτσε λίγο, θα σου σπάσω το κεφάλι αν το κολλήσεις κι άλλο στο στέρνο μου. Και το λέω. Και ο Αθώος γελάει. Πολύ πλάκα. "Ρε δε χαμπαριάζεις τι λέμε?", θέλω να τον πιάσω και να τον ταρακουνήσω με ένταση 8279 ρίχτερ, αλλά δε μου το επιτρέπει η ανατροφή μου. Και η ανάπλαση μου, καθότι κοντή και λιπόβαρη.

Κάποια στιγμή απεγκλωβίζομαι από τις δαγκάνες του Αθώου και πέφτω στις βεντούζες του Άσπιλου. Από που βγαίνουν τόσα χέρια? Δεν πιάνει η σεισμική-βιβλική καταστροφή σε τούτον. Πρέπει αναγκαστικά να τον πιάσω από τα δύο ποδάρια και να χτυπήσω 100 φορές το σώμα μαζί με τα υπόλοιπα έξι (ποδάρια), στο παρκέ του μαγαζιού. Κουραστικό ακούγεται, ναι, αλλά το κάνω.

Πάει κι αυτός. 2-0. Η επόμενη πίστα περιλαμβάνει τραγούδι εκστασιαστικό που δυστυχώς αρέσκομαι και κάνω το ατόπημα να χορέψω. Μου 'ρχεται με ταχύτατους μαγευτικούς ελιγμούς ο Άδολος -κι ο εμετός- και με παρασέρνει στην άρρυθμη κινησιολογική ομορφιά του. "Α πάενε" είναι η προσεκτικά μελετημένη φράση που θέλω να πω. Αρκούμαι στις διακριτικές αγκωνιές και κλωτσίδια, που πλαισιώνουν τον πάλαι ποτέ ήρεμο χορό μου. Επιμένει. "Τι θα γίνει ρε φίλε?", τίθεται το επιστημονικό ερώτημα. Τα γέλια του Άδολου που ακολουθούν προκαλούν στο πρόσωπό μου γελοία παραμόρφωση. 

Στο νου μου παίζει επαναλαμβανόμενα  το τραγούδι αίματα στο σημείο 03.02 και  η απορία: Που είναι οι σατράπηδες μπετατζήδες γκόμενοι να σαπακιάσουν στο ξύλο όλους αυτούς τους Α.?
Την κουνάω όμως κι εγώ την ουρά μου. Το να παραγγέλνεις ποτό προκαλεί, Λέλα μου, να μη μιλήσουμε δε για χορούς που μεταφράζονται πάντα σε τσαλίμι ή ερωτήσεις τύπου "τι γίνεται?καλά?" που συνοδεύονται άμεσα από ρουμάνικους υπότιτλους "κάνε με δική σου, αρχοντάντρα μου". Το μέγιστο κοκκυγοκούνημα όμως, είναι η διάθεση για τουαλέτα. Για ποιο κατούρημα και φτιάξιμο του στρινγκ που ενοχλεί, λέτε μαντάμ? Πρόσκληση είναι η τουαλέτα, για τους Α. Και την αντιλαμβάνονται πριν ακόμα την αντιληφθείς εσύ. Αυτή είναι η μαγεία.
Κι εγώ που νόμιζα πως τη ζούσα μέσα σε αγκαλιές πυκνών βλεφάρων..






25 Μαΐου 2011

Όχι πια Φώντας, μόνο φίλοι

Λίστα για ψώνια 


Κρασί λευκό
Κρασί κόκκινο
Σοκολάτες
Γαλατάκια Νουνου
Χρυσόσκονη
Στρασσάκια
Σαλιγκάρια
Καλσόν
Ζαρτιέρες
Πυκνά μαύρα μου βλέφαρα
Χαμογελάκι...
κι έτοιμος ο Φώντας.


Φώντας: παιδικός μου έρωτας..Μελαχροινός, έντονο βλέμμα, πυκνά βλέφαρα. Από τότε έχω μια κλίση στα πυκνά βλέφαρα. Είναι ακριβά όμως. Να επιστρέψω στη φυσιογνωμία Φώντα που με στιγμάτισε. Παρότι νεαρός και παιχνιδιάρης, ήταν αρμονικά αρρενωπός, ισορροπημενα ισχυρός και τόσο τοσοδούλικος παράλληλα! Για αναγνώστες με σύνδρομα ελλειμματικής προσοχής ή αβάσταχτης μουργέλας, αν μπουν όλα τα μπολντ γράμματα μαζί, γεννάται η λέξη Άριστος. Συγκεκριμένα, Αραρισιστοστος. (Μπράβο κοπέλα μου. Να,  το κρακεράκι σου). Θα 'θελα να 'ταν έτσι. Δεν ήταν.


Φώντας (ορίτζιναλ): Κακάσχημη σχεδιαστική φιγούρα σε σετ ζωγραφικής της κακιάς ώρας, που διαφημιζόταν στο κανάλι junior's tv - πάει κι αυτό, έκλεισε το 1728 - και επειδή μάλλον ήταν η μοναδική διαφήμιση-χορηγός, έβλεπες ανάμεσα σε μπολεκλολεκκονιεκ και βαβουροπατάτες την αφεντομουτσουνάρα του εξαμβλώματος που ακούει στο όνομα Φώντας. Ποιος άρρωστος γονιός θα φόρτωνε 10 τόνους ψυχολογικά αδιέξοδα το σπλάχνο του, κάνοντας ένα τέτοιο φρικαλέο δώρο? Η ατάκα και μόνο - "κι έτοιμος ο Φώντας!"- που ακουγόταν από χαρακτηριστική φωνή σπικερούς με άκρατο ενθουσιασμό, στοιχειώνει τα παιδικά μου χρόνια. Τι παιδικά δηλαδή. Μόλις τον πρωταντίκρυσα στα 9, ωρίμασα άμεσα, έπιασα δουλειά στην Θιβετιανή Πρεσβεία και παντρεύτηκα. Στα 9. 
Έψαξα σε κάμπους διαδικτυακούς, ραχούλες μολυβοκοντυλάτες, εχετεγειαβρυσούλες underground και δεν τον βρήκα. Εμένα στη σκέψη του με βρήκε η αναγούλα. Θέλω να τη μοιραστώ. Να τη βγάλω (με το ανάλογο ηχητικό κλιπ του μπλιιιιεαεααχχχκκκ) από μέσα μου με μια απάντηση επανάσταση.
http://www.youtube.com/watch?v=6Z-vRAu-idk&feature=player_embedded#at=73


Απεταξάμειν απεταξάμειν απεταξάμειν!


22 Μαΐου 2011

Χρόνια πολλά

Τι ζόρι το σημερινό. Δεμένα χέρια. Κανένα περιθώριο επιλογής. Μουσικές μαλαμοσωκρατικές που θυμίζουν πολλά. Μαλακία. Τεράστιο ελλάτωμα να συνδέεις τα πάντα και όλους με νότες. Δεν μπορούσα να συνδέω γεγονότα με τύπους κερασιών ας πούμε? Και δάκρυα. Πολλά. Ανεξέλεγκτα. Ίσως για ΑΥΤΟ που συνέβη προ 19 ημερών. Σωρευτικά είναι και τα δάκρυα εξάλλου. Μη νομίζεις. Ας είναι καλά ο Λ. που με παρότρυνε ακούσια με τον ιδιαίτερο τρόπο του και έριξα ένα-δυο. Τα υπόλοιπα όμως μάλλον θα κάνουν εμφάνιση όποτε γουστάρουν. 
Πω πω αν μπορούσε να ζωγραφίσει κανείς αυτό το κύμα αρνητικής ενέργειας που πνίγει όλες τις άμυνες και λογικές μου τούτη τη στιγμή.. Σαν σήμερα γιόρταζε. Όλη μέρα σήμερα με τριγυρίζει η σκέψη αυτή, τώρα της ήρθε να κάνει "τσα", που έχω πιει τα κρασάκια μου. Χρόνια πολλά δε μπορώ να πω πλέον. Κ όταν μπορούσα δεν τα είπα γιατί είμαι πολύ υπεράνω γκόμενα. Ας φάω σκατά τώρα. Ούτε εκεί που είναι το αδύνατό του σώμα έχω πάει. Ούτε εκεί που είναι του κυρίου Ν. το σώμα έχω πάει. Φοβάμαι. Ένας θεός ξέρει τι φοβάμαι. Αυτός ο θεός που δε μερίμνησε να μείνουν εδώ οι δυο τους. Ν. και Κ. Καλός μαλάκας κι ο θεός. 


http://www.youtube.com/watch?v=01Q7BBJYa2g

21 Μαΐου 2011

Δι εντ ισ νιαρ

Έρχεται η συντέλεια του κόσμου σε μια ώρα και κάτι και δεν προλαβαίνω να κόψω σαλάτα. Μόνο του το κοκκινιστό δεν πάει. Μου γεννάται όμως ένα ερώτημα: που θα κρυφτεί ο ιεροκήρυκας Χάρολντ Κάμπινγκ όταν θα τον ψάχνουν οι υποψήφιοι για παράδεισο και πλέον προδομένοι ακόλουθοί του? Το βρήκα: θα τον φιλοξενήσω εδώ, στο ανατιναγμένο-καταποντισμένο-λιωμένο-βουλιαγμένο από το μένος του Κυρίου, σπίτι μου να μιλήσουμε για συνταγές. Κοκκινιστού κυρίως.

Στην πασαρέλα γρήγορα!



Η κατάσταση έχει ως εξής: γκομενάκια πάνε κι έρχονται στην εξωτική παραλία με το μπόλικο εξωτικό τσιμέντο που φιλοξενεί προσωρινά (γιατί με το πρώτο κύμα τα φιλοξενεί η καλή θάλασσα) πορτοκαλί αποτσίγαρα. Έχουν ξεκινήσει τα μπάνια, ας μη γελιόμαστε, ο Λάκης πρέπει να προλάβει σε 2 βδομάδες να χτίσει 6 pack κοιλιακών και η Λέλα να σφίξει το κωλί της τόσο που να ανοίγει με αυτό μπουκάλι μπύρας. Να μην αναφερθώ - που θα αναφερθώ προφανώς - στο απαραίτητο ξεκατίνιασμα για τις ποσότητες κυτταρίτιδας που πλανιούνται στο χώρο και ποτέ μα ποτέ δεν είναι δικές σου. Πράγματι, δύσκολα βλέπεις τη δική σου καμπούρα, ενώ του άλλου -how convenient- παρουσιάζεται ανάλγητα μπροστά στα μάτια σου και σε εκλιπαρεί σχεδόν να την ντύσεις με κους κους (απαράδεκτη λέξη πρωινάδικου ενώ το φαγάκι είναι τόσο νόστιμο ρε γαμώτο..).
Το καμπούρι του καγκούρη όμως είναι το αγαπημένο θέμα των χύμα-χιππι τύπων, οι οποίοι με τη σειρά τους αποτελούν αγαπημένο θέμα των κυριών άνω των 65, οι οποίες με τη σειρά τους δεν είναι το αγαπημένο θέμα κανενός στην παραλία και αυτό είναι άδικο. Από την άλλη γλυτώνουν τα πολλά νοσοκομεία καθώς δεν πνίγονται, σκοντάφτουν, φτερνίζονται από τα καλά λόγια, όπως οι καημένοι οι κάγκουρες που γυρνάνε με first aid kit στο κάθισμα του συνοδηγού και μυξομάντιλα στο φλοράλ μαγιώ για τις ειδυλλιακές στιγμές που τους πετάγονται τα μάτια έξω από το αψού.


Δε λέω..υπάρχουν και όμορφα πλάσματα που παρελαύνουν στην τσιμεντένια προβλήτα και πέφτουν αιθέρια στο νερό. Μόλις τους πιάσει όμως το άγρυπνο, "αετίσο" μάτι των υπόλοιπων λουόμενων, κατακλύζονται από ισχυρότατο λόξυγγα και πολλές φορές καταπίνουν πολύ θάλασσα, με αποτέλεσμα να πηγαίνουν σα το σκυλί στ' αμπέλι. Δεν ξέρω πως πηγαίνει το σκυλί στο αμπέλι, αυτοί πάντως ψοφάνε - αιθέρια- μέσα στο νερό  και όλα επανέρχονται στον αρχικό ξεκατινιαστικό ρου τους. 
Το μόνο σίγουρο είναι ότι κάθε καμπούρης, καγκούρης, τσιμπούρης, χαμούρης παθαίνει "συχάλαση" που λένε και οι Χιώτες όταν βλέπει μορφονιούς και μορφονιές. Τη χοντρή με τη κυτταρίτιδα μέχρι το λαιμό θα την κοροϊδέψεις γιατί είσαι θεά και γοργόνα Άριελ. Το κορμί το φιδίσιο όμως το θες ίσιο, τεζαρισμένο συγκεκριμένα, με ανεμοβλογιά και οστρακιά στη Σπιναλόγκα. 


"You're making it worse now
 Everytime you criticise..."

http://www.youtube.com/watch?v=xxn-fz9mjo4

20 Μαΐου 2011

Όταν η Ανεργία κοίταξε βαθιά στα μάτια την Αμορφωσία...


Καλά τα νέα για τα Πανεπιστήμια. Επιτέλους, θα κλείσουν, θα βαφτούν δημοσία - φυσικά- δαπάνη στα χρώματα του καλοκαιριού που επιτάσσει η καλοκαιρινή μόδα Καλαμπάκας και θα γίνουν water malls για να ψωνίζουν τα παιδιά μας και να ρίχνουν τις βουτιές τους. Κάθε καμπάνα και μια πουτάνα έλεγαν οι παλιοί Συριανοί. Τώρα οι νέοι -Συριανοί και Υπερκαθεεξελιξηςέλληνες- θα λένε κάθε καμπάνα και μια φουντάνα, δηλαδή πισίνα. Θα δείξουμε έτσι το πραγματικό μας πρόσωπο στις Ευρώπες, αυτό με το γυαλί Τόμι Χίλφιγκερ και το ξασπρισμένο δόντι, που τόσο γοητευτικά πορεύεται στη ζωή και δε χρήζει ακαδημαϊκής εκπαίδευσης. Το άσπρο δόντι ξέξασπρο έχει γεννηθεί εκπαιδευμένο.

Η μεγάλη απόλαυση όμως, θα είναι τα πάρτι στα νεροMalls γιατί τα παιδιά μας θα απολαμβάνουν την ατραξιόν του "αδιόριστου". Οι αδιόριστοι για όσους δε γνωρίζουν είναι κάτι χλέμπουρες μορφωμένοι τάχα μου, που τους χρησιμοποιεί το κράτος ικανά, σε διάφορα πόστα, συναρτήσει του στοιχείου που σπούδασαν, το οποίο δεν ενδιαφέρει κανέναν. Στα υδροMalls ορισμένοι αδιόριστοι θα στέκονται ακίνητοι σε ρόλο αμφορέα ενώ άλλοι θα μοιράζουν αμυγδαλωτό Υδραίικο στις κυράτσες. Θα χρησιμεύσουν με αυτόν τον τρόπο κάπου, τουλάχιστον για τα επόμενα 3 χρόνια, που το Υπουργείο ανακοίνωσε ότι θα ξεκινήσει να τους διορίζει. Βέβαια, κανείς δεν έχει καταλάβει που, εφόσον δεν θα υπάρχει ούτε το κρυφό σχολειό, αλλά το κράτος θα φροντίσει τη διανομή τους σε τομείς φάμπρικας και χαβουζοκαθαρισμού οπότε δε θα χρειαστεί να ξανασχοληθεί μαζί τους - άντε γιατί σαν πολλά μας τα 'παν.

Ευχαριστούμε, τέλος, το ελληνικό κυμπέρνισι, που δεσμεύτηκε απέναντι στην τσατσά Τρόικα ώστε να τινάξουμε στον αέρα - σαφώς για 1η φορά - την εκπαίδευση και να χτίσουμε στη θέση της μια τουρνέ του θεάτρου Σκιών, τα γνωστά μας, αν μη τι άλλο ελληνικά μας, καραγκιοζιλίκια.


ΥΓ. Αν κλείσει το Τ.Μ.Σ.Π.Σ στο οποίο φοιτώ - παρασιτώ, θα κατασκηνώσω στο ντάινινγκ ρουμ του Ιωάννη Πανάρετου και θα μου μάθει εκείνος proengineer και html παράλληλα με ανάποδη βουτιά και βουτιά-μπόμπα.

19 Μαΐου 2011

Διονύσης Σαββ -ουρ- όπουλος


Ενθουσιάστηκα διαβάζοντας τις βαθυστόχαστες απόψεις του κυρίου Διονύση για τους μετανάστες της Αθήνας μας. Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμα άτομα στο καλλιτεχνικό στερέωμα που με ηλεκτροσυγκόλληση παραμένουν σταθεροί στις θέσεις τους, δηλαδή στις θέσεις ανθρώπων που φαίνεται πως δεν έχουν φάει ικανή ποσότητα σκατού στη ζωή τους. Χαίρομαι και επανενθουσιάζομαι όταν καλλιτέχνες - επαναστάτες της εποχής τους (έτσι επετράπη να τους αποκαλούν) συνεχίζουν να επαναστατούν για το καλό της πόλης μας και έχουν τη νοημοσύνη και το κύρος βεβαίως να ξεχωρίζουν αυτούς που θέλουν το κακό της.

Μπορούμε τους μετανάστες και τοξικομανείς να τους αποκαλούμε χάριν συντομίας κουράδες ή σαβούρα. Οι κουράδες, λοιπόν, ας ξεκουμπιστούν σε όποιο νησάκι χρειάζεται βαστάζους, πουτάνες, οικοδόμους, γυαλιστές μήλων, φύλακες σκύλων και σε γενικές γραμμές όπου χρειάζονται εργατικά χέρια χωρίς δικαιώματα, έτσι ώστε ο νησιώτικος πληθυσμός να τους εκμεταλλευτεί ως πρέπει και να ζήσουν επιτέλους τα ελληνικά νησιά μας. Οι δε μόνιμοι κάτοικοι, οι λεγόμενοι νησιώτες - που παρεμπιπτόντως είναι όλοι επιστήμονες με 12 ντοκτορά ο καθείς στο βιογραφικό του άρα και υπεράνω- είναι ατρόμητοι με αποτέλεσμα να μη φοβούνται τη σαβούρα με τα συνεπακόλουθά της. Θα ζήσουν έτσι αρμονικά με τις "άλλες" πλευρές του νησιού τις οποίες θα επισκέπτονται με τα σχολεία μια φορά το μήνα και θα πετάνε μπανανόφλουδες και ποπκόρν για να δουν ποια κουράδα θα τα αρπάξει πιο γρήγορα. Θα είναι χρήσιμες αυτές οι επισκέψεις για να κατανοούν τα μικρά ελληνόπουλα φράσεις από την ελληνική αργκό, όπως η περιβόητη "ο,τι αρπάξει ο κώλος μας".

Οι τοξικομανείς μπορούν να μπουν σε μια ψαρόβαρκα το μωρό μου, και να σταλούν στη χαμένη Ατλαντίδα, στην οποία ουδεμία πρόσβαση έχουν οι έμποροι που τρομάζουν τον κύριο Διονύση. Βέβαια δεν ξέρουμε τι θα απογίνουν, καθότι κανένας δεν ξέρει που χάθηκε και αυτή η ρημάδα η Ατλαντίδα, αρκεί όμως που θα την εκμεταλλευτούν οι πρέζακες. Εκεί πηγαίνοντας θα είναι ευτυχισμένοι και πλήρεις αφού όλη μέρα θα βαρούν ενέσεις ο ένας στα μάτια του άλλου μέχρι να τους πέσουν οι βολβοί και τότε δια μαγείας θα αποτοξινωθούν και θα γυρίσουν σε παραδοσιακές συνήθειες- παιχνίδια όπως οι βόλοι* (εδώ βολβοί).

*έχουμε καταλάβει ότι έχω φάει ένα σκάλωμα με τους βόλους τον τελευταίο καιρό?

Γλυτώσαμε έτσι από τις κουράδες. Στην Αθήνα θα μείνουν ευτυχώς όλοι οι κάτω των 25 θεάρεστοι καραντόπιοι Αθηναίοι, πίστεψέ το είναι αμέτρητοι οι γηγενείς, που φρόντιζαν ανέκαθεν κάθε γωνίτσα της πόλης και αναγκάστηκαν για καμιά 100σταριά χρόνια να τη γράψουν στα αμελέτητά τους εις ένδειξιν διαμαρτυρίας στους ξένους. Με τα μούτρα και τα νάζια όμως, είδες τι κατάφεραν; Νιάτο και χαρά στο κέντρο της πόλης μας.. Αφού περνούν τα 25 θα παίρνουν πόδι και αυτοί με τη σειρά τους προς τα σπα-λατομεία για χαλάρωση εφ' όρου ζωής και έτσι η πόλη μας θα σφύζει από μπρίο και καρναβάλια.

Μ' αρέσει πολύ η άνωθεν προοπτική, ειδικά όσο σκέφτομαι ότι ως κατακάθια θα έβλεπαν τη μητέρα μου και τα αδέρφια της, που είναι παιδιά μεταναστών μιας εποχής πιο δύσκολης από τη δική μας και σε μια χώρα τότε πιο αφιλόξενη από τη δική μας.

Γεροξεκούτη Σαββόπουλε, δικαιώνομαι που ποτέ δε συμπάθησα τη μάπα σου. Ούτε οι μουσικές σου με ξετρέλαναν ποτέ. Άι σιχτίρ.







Κενό

Διάβασα κάτι που με προσγείωσε απότομα. Η πραγματικότητα σε διαλύει ώρες ώρες.

Κανένα νόημα- φταίει η νύστα

Προσπάθησα να γράψω αλλά χορεύουν σάμπα ιχθυοκόμοι από Νέα Γουινέα στο κρανίο μου και αδυνατώ να πιάσω μολύβι και χαρτί.. (τόσο αποξενωμένη είμαι από την ιεροτελεστία αυτή, που δε θυμάμαι που μπορεί να έχω μολύβι στην οικία μου). Δυνατή μέρα, καθοριστική. Άντε να φεύγουν οι πρωινοί. Ή ας καθίσουν αν θέλουν, απλώς να με "αφήκουν" στην ησυχία μου. Άσε που τελικά και μαζωχιστικά, με τα καραγκιοζιλίκια και τις ανωριμότητες που ζω, έχω πάλι έμπνευση. Γράφω μουσική δωματίου, κουζίνας κυρίως, με πεπαλαιωμένο δάπεδο και πράσινη σανίδα κοπής. Προς το παρόν πέφτει η γραφίδα από το χέρι εξαιτίας κοπώσεως (θεατρινισμός και οικτρό ψέμα που κανέναν δεν ξεγελά, απλώς διασκεδάζει τους άυπνους). Καληνύχτα.

Ικαρία, η κάρια

Δείχνει κάποια εμμονή το καθισιό μου στο πισί και δυο συγκεκριμένα τραγούδια σε επανάληψη μέχρι να σπάσει το κρανίο μου και να πεταχτούν στους τοίχους του γαλάζιου δωματίου οι επαναλαμβανόμενες μελωδίες? Αποφεύγω να αναφερθώ σε μυαλουδάκι απλωμένο στο γαλάζιο τοίχο, αναμφίβολα όμως είναι ωραία η χρωματική αντίθεση κοκκινομυαλού- γαλάζιου (μυαλού). Δεν ξέρω αν αναφέρθηκα στο χρώμα του τοίχου-ΓΑΛΑΖΙΟ.

Αποφάσισα ότι θα πάω εκδρομή. Γι αυτό γράφω τώρα, για να ξαναθυμηθώ τη σκέψη εκδρομή- μέχρι επίπεδο σκέψης θα φτάσει, όταν θα βουλιάζω σε java και c++ και θα θέλω από αγνή ζήλεια να πάθει εγκαύματα 1ου βαθμού το ξαναμμένο τουρισταριό που θα περιφέρεται άσκοπα στο νησί. Η πρόταση για Ικαρία είναι δελεαστική οφ κορσ, έχω ενδοιασμούς όμως για την παρέα. Όλα τα υπόλοιπα τα έχω διευθετήσει: έχω πουλήσει το ένα μου νεφρί (σε ευχαριστώ @DragoMustBreakU για την εξαιρετική ιδέα), έχω δηλαδή κεφάλαιο ικανό για ζωή χαρισάμενη 3 ημερών, οι περισσότερες μέρες θα μου κόστιζαν πάγκρεας και χολή και θα χώλαινε το πράμα. Από χρόνο τώρα, άλλο τίποτα. Τίποτα όμως. Δεν προβληματίζομαι, βέβαια, γιατί μετά την υπερκόπωση-καταρράκτη-τενοντίτιδα που θα έρθει από τις ώρες που κάθομαι στον υπολογιστή, σύντομα θα είμαι φυτό και δεν θα χρειαστεί να αναλώνομαι σε επικοινωνία με συνανθρώπους συμφοιτητές και άλλα τέτοια αχρείαστα για ένα διάστημα. Ένα τριήμερο διάστημα. Το σημαντικότερο εδώ να σημειώσω, είναι ότι θα ξελακουβιάσει η καρέκλα που από την κωλοκαθίστρα έχει αλλάξει χρώμα και σίγουρα διάθεση. Είναι κάπως π(ι)εσμένη..

Σε αυτό το σημείο, επανέρχομαι στα τραγούδια που ακούω επαναλαμβανόμενα, στον πονοκέφαλο που φέρνουν αλλά σαδιστικά δεν τα αλλάζω μέχρι να πάθει αγκύλωση ο αυχένας από την αυτιστική κίνηση του μπρος πίσω, στον απαράδεκτο καφέ που έφτιαξα - πόσο κουλή μπορώ να γίνω πια, στα κουλά μου χέρια που τρέμουν από τον τρισκατάρατο καφέ, στις λέξεις που περνάνε από διάφορα στάδια ξφοηωωνωοηξηωιδγιχψααδψποδπσνλψσοωηο για να φτάσουν στο σημείο να αναγνωρίζονται, στην καταλληλότητα της παρέας για την εκδρομή, στον καιρό που μας επήδηξε επιδεικτικά τη διάθεση για βουτιά, στην καταλληλότητα της παρέας για την εκδρομή (όχι, δεν το έγραψα δις καταλάθος), στη συγκάτοικο-αγαπημένη που την κάνει με ελαφρά και νοιώθω μοναξιά ήδη, στην πρόταση αυτή που μπορεί να γίνει ακόμα μεγαλύτερη και ακόμα πιο αντι-συνειρμική και τέλος στο πρωινό ξύπνημα. Και πιο τέλος στον βασιλιά της χώρας των απαίσιων νερομπουλικαταπικρωνκαφέδων, που έχω μέσα στο φλιτζάνι μου.

Το πόρισμα όλων?
Να πάω σούπερ μάρκετ.




17 Μαΐου 2011

Τίποτα ακόμα

Δύο εβδομάδες. Ακόμα κανένα ξέσπασμα, κανενός είδους. Ακόμα και τα ξεσπάσματα γέλιου είναι εντελώς "στημένα". Περισσότερο ένταση βγάζω γελώντας παρά γελάω. Δεν ξέρω αν είναι αντιληπτό αυτό. Γελάω όλη την ώρα με πράγματα που είναι το λιγότερο του κώλου. Παίρνουν και θάρρος οι γύρω μου που λένε πράγματα του κώλου και αυξάνουν τη συχνότητα κωλο- βομβαρδισμών. Άντε να δούμε..

ΥΓ. με τρομάζω λίγο.

16 Μαΐου 2011

Τι ξεστόμισε ο θεός???

Πλοίο της γραμμής, καθημερινή, 7μιση το πρωί, αριθμημένα καθίσματα, σχεδόν άδεια. Επειδή όμως ο κυρ Μέρφης και ο νόμος του είναι πολύ μπινέδες, ήρθε στο ακριβώς μπροστινό μου κάθισμα μητέρα με το αγγελούδι της αγκαλιά και δίπλα της ακριβώς, ο σύζυγος. Όλα καλά ως τώρα? Ναι. (Απαντάω στον εαυτό μου, 1ο στάδιο παράνοιας).

10 λεπτά αφότου το πλοιάριο ξεκίνησε, ξεκίνησε μαζί του και το μαρτύριο όλων των επιβατών των αριθμημένων καθισμάτων. Το αγγελούδι μεταμορφώθηκε σε δεινό δυνάστη με δυνατή φωνή και διττή ιδιοσυγκρασία: γλυκυτάτη η 4χρονη μικρή όταν τη μπουκώνουν μπισκότο από το Καφέ της μαούνας, κέρβερος όταν σταματούσε το σαβούριασμα. Το κοριτσάκι γυρνούσε σαν αφιονισμένο και ταρακουνούσε όλα - το εννοώ - τα καθίσματα μέχρι να της γίνει η αναμενόμενη γλυκιά παρατήρηση από τον κάθε επιβάτη. Όταν πια αυτό το παιχνίδι πάλιωσε σαν το καλό κρασί, αποφάσισε ότι ήταν πολύ ενοχλητικό, άρα και ιδανικό, να πετάει τους μαρκαδόρους της στα πόδια των επιβατών. Τρελό το κέφι. Ξινές, άυπνες μούρες την κοιτούσαν, κανείς δεν τόλμησε να εναντιωθεί στην ισχύ της. Κάποια στιγμή κωλομπαστακώθηκε δίπλα στον πατέρα της που ήταν βαριά απασχολημένος με επαγγελματικά τηλεφωνήματα (η μάνα απουσιάζει ήδη κάποια ώρα, συγκεκριμένα 2 ώρες και καπνίζει σα φουγάρο στο κατάστρωμα για να ξεχάσει). Κάθεται λοιπόν, η μετενσάρκωση του Νέρωνα, ακριβώς μπροστά μου και πάλι.

Σε εκείνο το σημείο έπαθα πολιτισμικό σοκ. Άρχισε ένας εκκωφαντικός ήχος να επαναλαμβάνεται ρυθμικά, παρόμοιος με μουσικό χαλί ιεροτελεστίας και ανθρωποθυσίας. Μου θύμιζε γκονγκ, λίγο από τύμπανα κολάσεως, λίγο από soundtrack της συντέλειας του κόσμου, δεν είχα καταλάβει ακριβώς και επειδή είμαι γυναίκα κουτσομπόλα και του κεφιού, σηκώθηκα να δω τι εύηχο μουσικό όργανο ήταν αυτό που είχε στα τετράχρονα χεράκια του ο Ορφεύς της εποχής μας και να του το χώσω στο στόμα μαζί με μπισκότο από το Καφέ της τράτας μας της κουρελούς. Τρόμαξα μπροστά στην ευρηματικότητα του μικρού Χίτλερ: Δίσκος από το εστιατόριο της σκούνας, με δυο πιάτα γεμάτα μαρκαδόρους και βόλους ("πουλάνε ακόμη βόλους?"αναρωτήθηκα) και για μπαγκέτες σε αυτό το αυτοσχέδιο κρουστό είχε μεταλλικά πιρούνια. Να μη σας πω τι ιδέες μου μπήκαν με τα πιρούνια. Με κοίταξε ο πατέρας με αποσβολωμένο ύφος που είχα κρεμαστεί πάνω από το βλαστάρι του αποσβολωμένη, και στιγμιαία αποσβολώθηκε και το βλαστάρι. Στιγμιαία...

Μετά ήρθε το μουσικό κρεσέντο της συναυλίας και τη σύνθεση συνόδευσε συνονθύλευμα κραυγών και τσιρίδων. Για όσους δεν κατάλαβαν, είναι αυτές οι τσιρίδες των μικρών παιδιών που πιάνουν πολύ υψηλές συχνότητες και διώχνουν τα σκυλιά προκαλώντας ευχάριστα ρήξη τυμπάνου στο ανθρώπινο αυτί. Εκεί ο θηλυκός Μπετόβεν βαρέθηκε, έριξε κάτω όλο το μουσικό όργανο, με τα σέα και τα μέα του, πέρασε πάνω από τον μπαμπά πατώντας κυριολεκτικά παντού, κι άρχισε δεύτερος γύρος στο κατοστάρι. Μετ' εμποδίων. Μετ' ανθρώπινων, σάρκινων εμποδίων. Το ουρλιαχτό, ουρλιαχτό. Κατεβαίνει η μάνα αφού απέρριψε δύο προτάσεις αυτοκτονίας που της έγιναν στο κατάστρωμα της βάρκας μας, και κάθισε δίπλα στο σύζυγό της παραθέτοντάς του το αστείο ερώτημα - πλέον ανέκδοτο: "Που είναι η μικρή?" Γέλασε το χειλάκι των άυπνων ξινομούρηδων επιτέλους, να 'ναι καλά η γυναίκα....Μπορεί να ήταν και η μοναδική επιβάτης που δε γνώριζε-άκουγε-ένοιωθε την παρουσία της ΜΙΚΡΗΣ.

Το φουσκωτό μας με αργούς ρυθμούς βούλιαζε στην εξουσία της θυγατέρας και η χτυπημένη από τη μοίρα -και από καλή πρέζα ενδεχομένως - μάνα, ήταν "άλλος για τη βάρκα μας;". Το τελειωτικό χτύπημα όμως ήταν η απάντηση του περήφανου πατέρα: "Εδώ γύρω. Ευτυχώς δίνει λίγη ζωή στο πλοίο."
Ενός λεπτού σιγή.........




Ε...φίλε.., ανίκανε γονέα, τέτοια ζωή πάρ' τη μου. Πάρε μου τη τώρα! !

Γεια σου, Margkw μου!

Η ώρα της συγγραφής ήρθε. Μετά από ένα κείμενο στο blog της θεάς αδερφικής μου φίλης, μπήκα σε βαθύτατες σκέψεις για το τι σκατά φάτσες επιλέγουμε να είναι γύρω μας. Γιατί κολλάμε σε κάποιες και όσα και να μας σούρουν καθόμαστε εκεί, βδέλλες? Συγκεκριμένα η περιπτωσάρα μου, απαιτεί τα χείριστα, τα μύρια όσα, για να καταλάβω ότι πρέπει να σουτάρω ανθρώπους. Χάιντε χάιντε, δηλαδή.
Καιρός να μάθω από τα λάθη μου (είπε η πρωταγωνίστρια κοινωνικούρας-κλισέ ταινίας που κρύβω μέσα μου)(ύστερα έγινε κοντινό στο σφιγμένο, αποφασισμένο πρόσωπο της εν λόγω πρωταγωνίστριας και άρχισε ένα απόσπασμα από όπερα του Βάγκνερ για να προκαλέσει ανατριχίλες στον ανυποψίαστο-μαλακοπίτουρα θεατή, που βλέπει τέτοιες κοινωνικούρες-κλισεδιές-μαλακοπιτουριές).
Επειδή ξέφυγα, να επιμείνω μπας κ με πείσω ότι θα μάθω από τα λάθη μου και αυτή τη φορά θα δοκιμάσω να ξεχάσω άμεσα. Και την επόμενη φορά μη δένεσαι τόσο ρε ζώον, θα μου πω. Μετά θα ακούσω κλαφτερά τραγούδια μοιρολογιού γι' αυτό που τέλειωσε και αύριο πρωί όλα τέλεια. Μωρέ τι μας λες..

9 Μαΐου 2011

Ουστ


Κάνει καλό να κοιτάς φωτογραφίες από παλιά? Η ενδεχόμενη αναπόληση βοηθάει τελικά ποιόν? Απελπισία και μοναξιά νοιώθω όταν πέφτω σε παλιές φωτο. Και λέω "πέφτω" γιατί όσο με θυμάμαι ποτέ δε χαζεύω παλιές φωτογραφίες για να τις χαζέψω, παρά μόνο όταν μου ζητάνε κάποια, ή θέλω να δείξω κάτι συγκεκριμένο σε κάποιον.
Και να που τότε, με παγιδεύει η αναπόληση στις μεγάλες μνήμες που πίστευα ότι δεν είχα και σχεδόν προσεγγίζω τον εθισμό. Δεν θέλω να σταματήσω να βλέπω. Σε μερικές κολλάω. Πολύ. Έχω απροσδόκητα όμως αναπτύξει μια άμυνα, που λέει "ουστ" όταν κολλάει η μούρη σε ορισμένες φυσιογνωμίες του παρελθόντος, βλέπε Δ, Π, ξανά Π, ξαναμανά Δ, Γ, Μ, Χ, όλο το αλφάβητο - μαζί και το σανσκριτικό, αλλιώς δε φτάνει.
Εκεί είναι τα μεγάλα διλήμματα: Τις καις, γιά κλαις?? Τίποτα από τα δύο! Σκάβεις ένα λάκκο στην αυλή που όλοι έχουμε, με τις τσάπες και τα φτυάρια από την αποθήκη που όλοι έχουμε, πετάς μέσα τις φωτογραφίες και ό,τι άλλο σου 'ρθει εκείνη την ώρα - βλέπε κατιναριό γειτόνισσα που όλοι έχουμε - και κοτσάρεις και ένα handmade σταυρό με handmade επιγραφή "Αισιχτιρ". Αυτό μάλιστα. Συγκροτημένη και ώριμη αντιμετώπιση. Σιγά μην κάθεσαι να μαραζώνεις πάνω από ένα κομμάτι χρωματιστό χαρτί, ή μπροστά σε μια οθόνη. Μωρέ, θα κάθεσαι...Κι αυτή είναι η μαλακία.

Great Expectations - Book, Movie, Reality

Μα τι έκπληξη ήταν αυτή? Ξεκίνησε η ταινία, με τις πρώτες σκηνές σκληρές, λανθασμένου παιδαγωγικού χαρακτήρα θα τις χαρακτήριζα, και σιγά σιγά ξεδιπλωνόταν η παράνοια σε όλο της το μεγαλείο. Οι τελευταίες δεκαετίες παράγουν ταινίες που σφύζουν από αρρώστεια και εμμονή, σεναριακά λοιπόν, ενδεχομένως και να μη με εντυπωσίαζε. Ε, μην κοροιδευόμαστε όμως, το βιβλίο - έπος του μεγάλου Charles Dickens γράφτηκε το 61. Και δε μιλάμε για το 1961. Επομένως, μάλλον εντυπωσιάζομαι δικαίως.(να σου και μια ρίμα της πλάκας).

Έγιναν 3 αν δεν απατώμαι μεταφορές του βιβλίου στον κινηματογράφο, μεταξύ των οποίων και μια βουβή. Τελευταία ήταν αυτή που είχα την τύχη να παρακολουθήσω, του 1946. Δε θα σχολιάσω τόσο τις ερμηνείες του πρωταγωνιστή που μου θύμιζε λίγο κακιά βερσιόν του Τάκη Ζαχαράτου, και του συγκατοίκου του που επίσης μου θύμιζε Τάκη, όσο την ερμηνεία της Εστέλα, που ήταν και το μήλον της Έριδος. Στην αρχή της ταινίας που είναι σε νεαρή ηλικία, ερμηνεύει τόσο καταπληκτικά το ρόλο της άρρωστα καλομαθημένης, που θες να την πιάσεις από τα αχυρόμαλλα και να της σαπακιάσεις στο ξύλο. Οι ψυχωτικές ατάκες της κυρίας που "υιοθετεί" την Εστέλα, δίνουν ρέστα, αλλά δεν προκαλούν τόσο θυμό, όσο οίκτο για μια γυναίκα που έθεσε σε παύση τη ζωή της από την ημέρα που την "έστησε" ο γαμπρός, και σαπίζει όπως η γαμήλια τούρτα της. Να ενημερώσω ότι η τελευταία φράση περί σαπίλας, βγήκε από το στόμα της κυρίας αυτής, αφήνοντας με, με το σαγόνι να κρέμεται κανένα 20άρι εκατοστά κάτω, αφού είχα μπροστά μου και την αντίστοιχη εικόνα της τούρτας-λάσπης. Τα ποντικάκια που την περιτρυγίζαν σιγόνταραν το σοκ μου: "καλά, το παιδάκι που πρωταγωνιστεί στην ταινία, δεν έχει χεστεί πάνω του με τα ποντίκια στα μουχλιασμένα φαγιά και το ανατριχιαστικό σκηνικό?".

Όταν ξεπέρασα το σοκ, ήταν αργά, γιατί το διαδέχτηκε νέο, πιο δυνατό, στη σκηνή που η κυρία με τις ψυχώσεις καίγεται ολοζώντανη, στις κραυγές της οποίας μου σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο - κοινώς τσουτσούριασα ολόκληρη (και ολοζώντανη). Λίγο πριν τον ξέφρενο θάνατό της, η κυρία αντιλαμβάνεται τι κακό έχει κάνει στην ανατροφή της Εστέλα, καταστρέφοντας την ιδιοσυγκρασία και παιδικότητα της ολοκληρωτικά. Υπάρχει οπότε και η υπόνοια Θείας Δίκης. Κλισέ, αλλά μ'άρεσε. Είναι αυτή η δικαίωση του βλαμμένου παρατηρητή.

Το γλυκανάλατο τέλος, δε χάλασε τη πικρή γεύση της υπόλοιπης ταινίας. Θα την ξανάβλεπα αρκετά σύντομα. Πρώτη κίνηση όμως, είναι να ξετρυπώσω το βιβλίο από τη βιβλιοθήκη μου και να το διαβάσω. Ελπίζω να μη στενοχωρηθεί (μιλάμε θρήνο κι οδυρμό, τουλάχιστον) ο Κάφκα που θα παρατήσω στη μέση τη Δίκη του για λίγο..

6 Μαΐου 2011

Τίποτα για να γράψω

3 μέρες πέρασαν. Νοιώθω ότι έχει περάσει κανα τρίμηνο. Δεν νομίζω πως το έχω καταλάβει. Δεν ξέρω.