Καμία διάθεση για πλάκες σήμερα. Όσο περνάει ο καιρός, γίνεται όλο και πιο δύσκολο, θαρρείς και έχει πίστες σαν το σούπερ Μάριο, τον κοντό μουστακαλή σατράπη υδραυλικό.(δάκρυα στη σκέψη του super Mario galaxy. Σαν όνειρο...) Τρέμω για τη στιγμή που θα πρέπει να αντιμετωπίσω τον κακό. Συνήθως θέλει 3 κατραπακιές για να τον νικήσω. Τώρα μπορεί να μη θέλω να τον νικήσω όμως. Χα!Μου την έφερα, η διχασμένη προσωπικότητα. Επόμενη πίστα προς το παρόν, να καταφέρω επιτέλους να σχεδιάσω τη μηχανή του χρόνου, να γίνουν όλα όπως πριν, να σταματήσει το αυτιστικό μου χέρι να πατάει ριπιτ σε χαρμόσυνα κομμάτια όπως το ρημαδιό, να μην μπλεχτώ σε αυτά που μπλέχτηκα, να ηρεμήσω την κούτρα μου όπως τότε. Ε.....με κάποιους πρόχειρους υπολογισμούς, μάλλον τον πούλο θα πάρω σ' αυτήν την πίστα.
Το ότι βουρκώνει το μάτι με τον ανατολίτη νταβά ξερειςτιλενεγιατουςκοντους σούπερ Μάριο, δεν πρέπει να με ανησυχεί πολύ. Χα!Πάλι μου την έσκασα, γιατί είναι η αρχή της ψύχωσης και πρέπει να με δει επαγγελματίας.
Δεν είναι το videogame και το ξέρεις. Είναι όλα τα άλλα. Αυτά που ψάχνω να βρω σε λέξεις πια.
Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες
σε περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες.
Μαρία Πολυδούρη