Ο μικρός Τερέζος

Ο καιρός μας τα έχει κάνει ρόιδο. Ζέστα τρελή, κοντεύει να ξεκολλήσει το δέρμα μου, αλλά δεν πτοούμαστε. Θανατηφόρες προσπάθειες συγκέντρωσης, θανατηφόρο μίσος για τους συνταξιούχους που ξύνονται ολημερίς και γυρνάνε καβάλα στις βεσπούλες με τα λευκά τρικό (τα γυναικάκια είναι συνήθως σπίτι και σε παροξυσμό σιδερώνουν σεμεδάκια, φίλε Δ.), θανατηφόρες οσμές κατσαριδοκτόνου που με οδηγούν με ελιγμούς στο φλέγον θερινό θέμα: κατσαριδόνια. Ακούγονται δελεαστικά με την κατάληξη -όνια, και πραγματικά είναι, φίλες και φίλοι, αλλά η ταραγμένη μου ψυχοσύνθεση τα συνδέει με έντονη διάθεση αναγούλας. Όχι επειδή με αηδιάζουν. Αντιθέτως. Δηλαδή....ε....δε με αηδιάζουν.

Το πρόβλημα ξεκινάει με την παρέλασή τους ανάμεσα στα βήματα μου τις δροσερές νυχτιές στον ξερόβραχο. Είναι ταχύτατα και βιρτουόζικα, και με αναγκάζουν να χορέψω σάμπα ώστε να αποφύγω το κουκαράτσα εφέ: ΚΡΑΑΤΣ. Αν χάσω το ρυθμό μου ξέρω ότι θα κραατσάρω αναπόφευκτα και δεν το θέλω, άρα νέφτι στον κώλο και ξέκωλος βραζιλιάνικος χορός στη μέση της νύχτας. Και του δρόμου.
Πάνω στο τσακίρ κέφι της νοτιαμερικάνικης εκδήλωσης κουλτούρας, μπήγονται οι καθιερωμένες φωνές απόγνωσης. Το κατσαριδόνι με ταχύτητα FlashMelGibsonαποτυχημένητηλεοπτικήσειρά, έχει καταφέρει να αγγίξει το δαχτυλάκι του ποδιού. Παναγίες -εκαντοταπυλιανή και Σουμελά κυρίως-  εκσφενδονίζονται από το στόμα του χορευτή και ταλαντεύονται στον αέρα πριν προσκρούσουν στα φτεράκια(υποκοριστικό) του εντόμου, το οποίο με τη σειρά του όντας θρήσκο και συγκεκριμένα μάρτυρας του Ιεχωβά του Βρωμύκουλα, φτερουγίζει εις ένδειξη διαμαρτυρίας στη βλασφημία και φεύγει μακριά.

Δε θέλω να λησμονήσω τον Τσαχπίνη Έντομο, που έρχεται στο χώρο σας, είναι ΤΕΡΑΣ διακριτικότητας ολημερίς και τη νύχτα σας διασκεδάζει με σύντομες πανικόβλητες συναντήσεις-εξορμήσεις. Κάθε άνοιγμα λάμπας στο δωμάτιο, τον βρίσκει έκπληκτο σε άλλο σημείο στο χώρο. Ποτέ δεν βουλιάζετε στην οκνηρία. Κάλλιστα όμως βουλιάζατε σε έναν ωκεανό χλωρίνης με δεμένες 10τονες φιάλες teza στους αστραγάλους.
Ιλαρό καλοκαιριάτικο σκηνικό, ιλαρά πετάω καλοκαιριάτικα μόλις αντικρίζω τα απόκοσμα όντα, hilarious η εικόνα του άλματος εις ύψος προς αποφυγήν προσεγγίσεως τους σε συνδυασμό με την έντρομη παραμορφωμένη έκφραση του προσώπου μου.
Όχι άδικα, την καταβρίσκω, "γίνομαι, φιλαράκι!" που λένε, όταν βλέπω τις διάφορες καλλιτεχνικές πόζες του εντόμου στο πεζοδρόμιο, που διαδέχτηκαν την πολτοποίηση από παπούτσι-ήρωα και θυμίζουν χορογραφία ενόργανης γυμναστικής: πόδια στο κεφάλι, κεφάλι στα πόδια, πόδια παντού κλπ. Αγάπη, το συναίσθημα μπροστά στην εικόνα αυτή...