19 Μαΐου 2011

Ικαρία, η κάρια

Δείχνει κάποια εμμονή το καθισιό μου στο πισί και δυο συγκεκριμένα τραγούδια σε επανάληψη μέχρι να σπάσει το κρανίο μου και να πεταχτούν στους τοίχους του γαλάζιου δωματίου οι επαναλαμβανόμενες μελωδίες? Αποφεύγω να αναφερθώ σε μυαλουδάκι απλωμένο στο γαλάζιο τοίχο, αναμφίβολα όμως είναι ωραία η χρωματική αντίθεση κοκκινομυαλού- γαλάζιου (μυαλού). Δεν ξέρω αν αναφέρθηκα στο χρώμα του τοίχου-ΓΑΛΑΖΙΟ.

Αποφάσισα ότι θα πάω εκδρομή. Γι αυτό γράφω τώρα, για να ξαναθυμηθώ τη σκέψη εκδρομή- μέχρι επίπεδο σκέψης θα φτάσει, όταν θα βουλιάζω σε java και c++ και θα θέλω από αγνή ζήλεια να πάθει εγκαύματα 1ου βαθμού το ξαναμμένο τουρισταριό που θα περιφέρεται άσκοπα στο νησί. Η πρόταση για Ικαρία είναι δελεαστική οφ κορσ, έχω ενδοιασμούς όμως για την παρέα. Όλα τα υπόλοιπα τα έχω διευθετήσει: έχω πουλήσει το ένα μου νεφρί (σε ευχαριστώ @DragoMustBreakU για την εξαιρετική ιδέα), έχω δηλαδή κεφάλαιο ικανό για ζωή χαρισάμενη 3 ημερών, οι περισσότερες μέρες θα μου κόστιζαν πάγκρεας και χολή και θα χώλαινε το πράμα. Από χρόνο τώρα, άλλο τίποτα. Τίποτα όμως. Δεν προβληματίζομαι, βέβαια, γιατί μετά την υπερκόπωση-καταρράκτη-τενοντίτιδα που θα έρθει από τις ώρες που κάθομαι στον υπολογιστή, σύντομα θα είμαι φυτό και δεν θα χρειαστεί να αναλώνομαι σε επικοινωνία με συνανθρώπους συμφοιτητές και άλλα τέτοια αχρείαστα για ένα διάστημα. Ένα τριήμερο διάστημα. Το σημαντικότερο εδώ να σημειώσω, είναι ότι θα ξελακουβιάσει η καρέκλα που από την κωλοκαθίστρα έχει αλλάξει χρώμα και σίγουρα διάθεση. Είναι κάπως π(ι)εσμένη..

Σε αυτό το σημείο, επανέρχομαι στα τραγούδια που ακούω επαναλαμβανόμενα, στον πονοκέφαλο που φέρνουν αλλά σαδιστικά δεν τα αλλάζω μέχρι να πάθει αγκύλωση ο αυχένας από την αυτιστική κίνηση του μπρος πίσω, στον απαράδεκτο καφέ που έφτιαξα - πόσο κουλή μπορώ να γίνω πια, στα κουλά μου χέρια που τρέμουν από τον τρισκατάρατο καφέ, στις λέξεις που περνάνε από διάφορα στάδια ξφοηωωνωοηξηωιδγιχψααδψποδπσνλψσοωηο για να φτάσουν στο σημείο να αναγνωρίζονται, στην καταλληλότητα της παρέας για την εκδρομή, στον καιρό που μας επήδηξε επιδεικτικά τη διάθεση για βουτιά, στην καταλληλότητα της παρέας για την εκδρομή (όχι, δεν το έγραψα δις καταλάθος), στη συγκάτοικο-αγαπημένη που την κάνει με ελαφρά και νοιώθω μοναξιά ήδη, στην πρόταση αυτή που μπορεί να γίνει ακόμα μεγαλύτερη και ακόμα πιο αντι-συνειρμική και τέλος στο πρωινό ξύπνημα. Και πιο τέλος στον βασιλιά της χώρας των απαίσιων νερομπουλικαταπικρωνκαφέδων, που έχω μέσα στο φλιτζάνι μου.

Το πόρισμα όλων?
Να πάω σούπερ μάρκετ.




1 σχόλιο:

showgirl είπε...

Πιστεύω ότι μία κόκκινη απόχρωση μυαλού στον τοίχο μας θα ταίριαζε.

Να πας στην Ικαρία για να φέρεις και μαγνητάκι.

Μπορείς να έρθεις και εδώ που είμαι και εγώ πάντα

Μπορείς να κάτσεις και εκεί που είσαι αλλά να λιώσεις στα μπάνια.

Πέτα κοριτσάκι την java που όλοι αγαπήσαμε και δες επιτέλους ότι πίσω από τις λέξεις κρύβεται Αλέξης.

Αν ξυπνήσεις και δεις αυτό το σχόλιο να με πάρεις ένα τηλέφωνο.
Φιλάκια