Ουστ

Κάνει καλό να κοιτάς φωτογραφίες από παλιά? Η ενδεχόμενη αναπόληση βοηθάει τελικά ποιόν? Απελπισία και μοναξιά νοιώθω όταν πέφτω σε παλιές φωτο. Και λέω "πέφτω" γιατί όσο με θυμάμαι ποτέ δε χαζεύω παλιές φωτογραφίες για να τις χαζέψω, παρά μόνο όταν μου ζητάνε κάποια, ή θέλω να δείξω κάτι συγκεκριμένο σε κάποιον.

Και να που τότε, με παγιδεύει η αναπόληση στις μεγάλες μνήμες που πίστευα ότι δεν είχα και σχεδόν προσεγγίζω τον εθισμό. Δεν θέλω να σταματήσω να βλέπω. Σε μερικές κολλάω. Πολύ. Έχω απροσδόκητα όμως αναπτύξει μια άμυνα, που λέει "ουστ" όταν κολλάει η μούρη σε ορισμένες φυσιογνωμίες του παρελθόντος, βλέπε Δ, Π, ξανά Π, ξαναμανά Δ, Γ, Μ, Χ, όλο το αλφάβητο - μαζί και το σανσκριτικό, αλλιώς δε φτάνει.

Εκεί είναι τα μεγάλα διλήμματα: Τις καις, γιά κλαις?? Τίποτα από τα δύο! Σκάβεις ένα λάκκο στην αυλή που όλοι έχουμε, με τις τσάπες και τα φτυάρια από την αποθήκη που όλοι έχουμε, πετάς μέσα τις φωτογραφίες και ό,τι άλλο σου 'ρθει εκείνη την ώρα - βλέπε κατιναριό γειτόνισσα που όλοι έχουμε - και κοτσάρεις και ένα handmade σταυρό με handmade επιγραφή "Αισιχτιρ". Αυτό μάλιστα. Συγκροτημένη και ώριμη αντιμετώπιση. Σιγά μην κάθεσαι να μαραζώνεις πάνω από ένα κομμάτι χρωματιστό χαρτί, ή μπροστά σε μια οθόνη. Μωρέ, θα κάθεσαι...Κι αυτή είναι η μαλακία.