Λοιπόν, ο κόσμος έχει εκτροχιαστεί, μαζί του κι εγώ. Με συνεπαίρνει αυτή η παράνοια που διακρίνω στα βλέμματα, αυτή η άνεση να απλώνεις τα χεράκια τα αθώα και να χαιδεύεις ότι βρεις διαθέσιμο, πλάτη, μέση, καρέκλα, τασάκι, κώλο. Κάπου δεκαοχτώ ώρες πιο πριν, έρχεται η στιγμή που θα πω ώπα φίλε, κάτσε λίγο, θα σου σπάσω το κεφάλι αν το κολλήσεις κι άλλο στο στέρνο μου. Και το λέω. Και ο Αθώος γελάει. Πολύ πλάκα. "Ρε δε χαμπαριάζεις τι λέμε?", θέλω να τον πιάσω και να τον ταρακουνήσω με ένταση 8279 ρίχτερ, αλλά δε μου το επιτρέπει η ανατροφή μου. Και η ανάπλαση μου, καθότι κοντή και λιπόβαρη.
Κάποια στιγμή απεγκλωβίζομαι από τις δαγκάνες του Αθώου και πέφτω στις βεντούζες του Άσπιλου. Από που βγαίνουν τόσα χέρια? Δεν πιάνει η σεισμική-βιβλική καταστροφή σε τούτον. Πρέπει αναγκαστικά να τον πιάσω από τα δύο ποδάρια και να χτυπήσω 100 φορές το σώμα μαζί με τα υπόλοιπα έξι (ποδάρια), στο παρκέ του μαγαζιού. Κουραστικό ακούγεται, ναι, αλλά το κάνω.
Πάει κι αυτός. 2-0. Η επόμενη πίστα περιλαμβάνει τραγούδι εκστασιαστικό που δυστυχώς αρέσκομαι και κάνω το ατόπημα να χορέψω. Μου 'ρχεται με ταχύτατους μαγευτικούς ελιγμούς ο Άδολος -κι ο εμετός- και με παρασέρνει στην άρρυθμη κινησιολογική ομορφιά του. "Α πάενε" είναι η προσεκτικά μελετημένη φράση που θέλω να πω. Αρκούμαι στις διακριτικές αγκωνιές και κλωτσίδια, που πλαισιώνουν τον πάλαι ποτέ ήρεμο χορό μου. Επιμένει. "Τι θα γίνει ρε φίλε?", τίθεται το επιστημονικό ερώτημα. Τα γέλια του Άδολου που ακολουθούν προκαλούν στο πρόσωπό μου γελοία παραμόρφωση.
Στο νου μου παίζει επαναλαμβανόμενα το τραγούδι αίματα στο σημείο 03.02 και η απορία: Που είναι οι σατράπηδες μπετατζήδες γκόμενοι να σαπακιάσουν στο ξύλο όλους αυτούς τους Α.?
Την κουνάω όμως κι εγώ την ουρά μου. Το να παραγγέλνεις ποτό προκαλεί, Λέλα μου, να μη μιλήσουμε δε για χορούς που μεταφράζονται πάντα σε τσαλίμι ή ερωτήσεις τύπου "τι γίνεται?καλά?" που συνοδεύονται άμεσα από ρουμάνικους υπότιτλους "κάνε με δική σου, αρχοντάντρα μου". Το μέγιστο κοκκυγοκούνημα όμως, είναι η διάθεση για τουαλέτα. Για ποιο κατούρημα και φτιάξιμο του στρινγκ που ενοχλεί, λέτε μαντάμ? Πρόσκληση είναι η τουαλέτα, για τους Α. Και την αντιλαμβάνονται πριν ακόμα την αντιληφθείς εσύ. Αυτή είναι η μαγεία.
Κι εγώ που νόμιζα πως τη ζούσα μέσα σε αγκαλιές πυκνών βλεφάρων..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου