16 Μαΐου 2011

Τι ξεστόμισε ο θεός???

Πλοίο της γραμμής, καθημερινή, 7μιση το πρωί, αριθμημένα καθίσματα, σχεδόν άδεια. Επειδή όμως ο κυρ Μέρφης και ο νόμος του είναι πολύ μπινέδες, ήρθε στο ακριβώς μπροστινό μου κάθισμα μητέρα με το αγγελούδι της αγκαλιά και δίπλα της ακριβώς, ο σύζυγος. Όλα καλά ως τώρα? Ναι. (Απαντάω στον εαυτό μου, 1ο στάδιο παράνοιας).

10 λεπτά αφότου το πλοιάριο ξεκίνησε, ξεκίνησε μαζί του και το μαρτύριο όλων των επιβατών των αριθμημένων καθισμάτων. Το αγγελούδι μεταμορφώθηκε σε δεινό δυνάστη με δυνατή φωνή και διττή ιδιοσυγκρασία: γλυκυτάτη η 4χρονη μικρή όταν τη μπουκώνουν μπισκότο από το Καφέ της μαούνας, κέρβερος όταν σταματούσε το σαβούριασμα. Το κοριτσάκι γυρνούσε σαν αφιονισμένο και ταρακουνούσε όλα - το εννοώ - τα καθίσματα μέχρι να της γίνει η αναμενόμενη γλυκιά παρατήρηση από τον κάθε επιβάτη. Όταν πια αυτό το παιχνίδι πάλιωσε σαν το καλό κρασί, αποφάσισε ότι ήταν πολύ ενοχλητικό, άρα και ιδανικό, να πετάει τους μαρκαδόρους της στα πόδια των επιβατών. Τρελό το κέφι. Ξινές, άυπνες μούρες την κοιτούσαν, κανείς δεν τόλμησε να εναντιωθεί στην ισχύ της. Κάποια στιγμή κωλομπαστακώθηκε δίπλα στον πατέρα της που ήταν βαριά απασχολημένος με επαγγελματικά τηλεφωνήματα (η μάνα απουσιάζει ήδη κάποια ώρα, συγκεκριμένα 2 ώρες και καπνίζει σα φουγάρο στο κατάστρωμα για να ξεχάσει). Κάθεται λοιπόν, η μετενσάρκωση του Νέρωνα, ακριβώς μπροστά μου και πάλι.

Σε εκείνο το σημείο έπαθα πολιτισμικό σοκ. Άρχισε ένας εκκωφαντικός ήχος να επαναλαμβάνεται ρυθμικά, παρόμοιος με μουσικό χαλί ιεροτελεστίας και ανθρωποθυσίας. Μου θύμιζε γκονγκ, λίγο από τύμπανα κολάσεως, λίγο από soundtrack της συντέλειας του κόσμου, δεν είχα καταλάβει ακριβώς και επειδή είμαι γυναίκα κουτσομπόλα και του κεφιού, σηκώθηκα να δω τι εύηχο μουσικό όργανο ήταν αυτό που είχε στα τετράχρονα χεράκια του ο Ορφεύς της εποχής μας και να του το χώσω στο στόμα μαζί με μπισκότο από το Καφέ της τράτας μας της κουρελούς. Τρόμαξα μπροστά στην ευρηματικότητα του μικρού Χίτλερ: Δίσκος από το εστιατόριο της σκούνας, με δυο πιάτα γεμάτα μαρκαδόρους και βόλους ("πουλάνε ακόμη βόλους?"αναρωτήθηκα) και για μπαγκέτες σε αυτό το αυτοσχέδιο κρουστό είχε μεταλλικά πιρούνια. Να μη σας πω τι ιδέες μου μπήκαν με τα πιρούνια. Με κοίταξε ο πατέρας με αποσβολωμένο ύφος που είχα κρεμαστεί πάνω από το βλαστάρι του αποσβολωμένη, και στιγμιαία αποσβολώθηκε και το βλαστάρι. Στιγμιαία...

Μετά ήρθε το μουσικό κρεσέντο της συναυλίας και τη σύνθεση συνόδευσε συνονθύλευμα κραυγών και τσιρίδων. Για όσους δεν κατάλαβαν, είναι αυτές οι τσιρίδες των μικρών παιδιών που πιάνουν πολύ υψηλές συχνότητες και διώχνουν τα σκυλιά προκαλώντας ευχάριστα ρήξη τυμπάνου στο ανθρώπινο αυτί. Εκεί ο θηλυκός Μπετόβεν βαρέθηκε, έριξε κάτω όλο το μουσικό όργανο, με τα σέα και τα μέα του, πέρασε πάνω από τον μπαμπά πατώντας κυριολεκτικά παντού, κι άρχισε δεύτερος γύρος στο κατοστάρι. Μετ' εμποδίων. Μετ' ανθρώπινων, σάρκινων εμποδίων. Το ουρλιαχτό, ουρλιαχτό. Κατεβαίνει η μάνα αφού απέρριψε δύο προτάσεις αυτοκτονίας που της έγιναν στο κατάστρωμα της βάρκας μας, και κάθισε δίπλα στο σύζυγό της παραθέτοντάς του το αστείο ερώτημα - πλέον ανέκδοτο: "Που είναι η μικρή?" Γέλασε το χειλάκι των άυπνων ξινομούρηδων επιτέλους, να 'ναι καλά η γυναίκα....Μπορεί να ήταν και η μοναδική επιβάτης που δε γνώριζε-άκουγε-ένοιωθε την παρουσία της ΜΙΚΡΗΣ.

Το φουσκωτό μας με αργούς ρυθμούς βούλιαζε στην εξουσία της θυγατέρας και η χτυπημένη από τη μοίρα -και από καλή πρέζα ενδεχομένως - μάνα, ήταν "άλλος για τη βάρκα μας;". Το τελειωτικό χτύπημα όμως ήταν η απάντηση του περήφανου πατέρα: "Εδώ γύρω. Ευτυχώς δίνει λίγη ζωή στο πλοίο."
Ενός λεπτού σιγή.........




Ε...φίλε.., ανίκανε γονέα, τέτοια ζωή πάρ' τη μου. Πάρε μου τη τώρα! !

2 σχόλια:

showgirl είπε...

Το ότι γελάω εις βάρους σου τόση ώρα μάλλον δεν το έχεις πάρει χαμπάρι... Ξέρεις πολύ καλά ότι σε κάτι τέτοια ταξίδια πρέπει να είμαστε μαζί. Εκεί που μου βγαίνουν τα ένστικτα της αγαπημένης μου Μήδειας και θέλω να αφανίσω όλα τα ενοχλητικά τερατάκια... εεεε.... παιδάκια ήθελα να πω. Πιο πολύ όμως γέλασα με τα τύμπανα της κολάσεως... Ντουν Ντουν Ντουν http://www.youtube.com/watch?v=kI4Mqb5_jJU&feature=related
Δεν βρήκα ακριβώς αυτό που ήθελα σε βιντεοκλίπ αλλά και αυτό καλό είναι.
Φιλάκια και να ξέρεις οτί εγώ "ΔΕΝ" Σε αγαπάω καθόλου!!! :P

margkw είπε...

ειμαι στο μάθημα, βαριέμαι φριχτά, διάβασα όμως αυτή την αναρτηση και γελάω μόνη μου και ο ινδονήσιος παπάρας απο δίπλα κοιτάει περίεργα.Σ'αγαπώ.